Νυχτερινή πορεία.

Είμαστε σκιές που έχουνε ανθρώπους. Απομεινάρια μιας άλλης εποχής, επιζώντες ενός νοητικού πυρηνικού ολοκαυτώματος. Πρόσφυγες σε ξένη γη, θαμώνες σε σκοτεινούς καιρούς. Δε είδαμε τόσα χρόνια ποτέ ανατολή. Βαδίζουμε υπόγεια, στα τυφλά, κρατώντας το χέρι ενός επίσης τυφλού οδηγού. Πίνουμε δάκρυα για να μην πάθουμε αφυδάτωση, πολλές φορές τα δικά μας. Η απόσταση ματιών-στόματος έτσι κι αλλιώς είναι πολύ μικρή.

Είσαστε προσκεκλημένοι στην βραδινή μας πορεία. Φορέστε την πανοπλία του χαρακτήρα σας κι ελάτε. Θα αποδράσουμε από τα τετριμμένα θα πάμε ένα βήμα παραπέρα. Θα μετακομίσουμε τις εμπειρίες μας σε πιο ασφυκτικά τοιχώματα. Μέχρι να τις συνθλίψουμε. Να μην σκεφτόμαστε. Πονάμε.

Ένα βήμα την φορά μας συμβούλευαν. Εμείς, ως γνωστό, δεν ακούγαμε. Και κάπου στην μέση της διαδρομής χάλασε ο βηματισμός. Και παραστρατήσαμε. Βγήκαμε εκτός πορείας. Οι άλλοι δεν μας περίμεναν. Και να `μαστε τώρα. Μόνοι στα καταγώγια του νου μας. Αποκλεισμένοι κι αποδυναμωμένοι. Χωρίς οδηγό. Χωρίς μέλλον…

Κοκτέιλ Ναπάλμ κι Υγρό Άζωτο.

Μανιοκατάθλιψη. Την μια μένουμε για καιρό εγκλωβισμένοι στον εαυτό μας και την άλλη φιλοδοξούμε να πνίξουμε τον κόσμο με τις λέξεις μας. Μιλάμε και ακούμε μόνο εμείς αυτά που λέμε ή αλλιώς δεν θέλουμε να ακούμε τίποτα. Το τίποτα γίνεται η προσδοκία μας ή γινόμαστε ένας Θεός και το κέντρο του σύμπαντος. Μία κάτω, μία πάνω. Θλίψη και μανία. Άσπρο και μαύρο. Όπως μέσα, έτσι κι έξω…

Ανισορροπία. Φερόμαστε καλά, φερόμαστε άσχημα. Αναποφασιστικότητα. Οι ερωτήσεις κι οι απαντήσεις χορεύουν παρανοϊκά μες στο μυαλό μας. Διαλέγουμε στην τύχη. Το μετανιώνουμε. Ξαναδιαλέγουμε. Το ίδιο. Ναι-όχι-ναι-όχι-ναι. Πνευματικός φαύλος κύκλος. Τζογάρουμε. Και στο τζόγο κανείς δεν κερδίζει. Θέλω αυτό. Όχι, δεν το θέλω. Μήπως το θέλω; Τι σκατά θέλω επιτέλους; Όπως μέσα, έτσι κι έξω…

Δυσθυμία. Έτσι αρχίζουν όλα. Η διάθεσή μας μεταβάλλεται σαν υγρό που συνεχώς ανακατεύεται. Διαλέγουμε την διάθεση που μας συμφέρει. Και βγάζουμε το συναίσθημα. Που το αλλάζουμε στην πορεία. Πολλές φορές. Και από υγρό άζωτο διάθεση βγάζουμε ναπάλμ συναισθήματα. Δεν τα αναγνωρίζουμε ούτε και εμείς. Πως έχω γίνει έτσι; Ήμουνα καλύτερος, χειρότερος, διαφορετικός. Αδιάφορο; Ενδιαφέρον; Όπως μέσα, έτσι κι έξω…

Κυκλοθυμία. Γίνεται τρόπος ζωής. Ζητάμε λυτρωτές, μεσσίες, αποδιοπομπαίους τράγους και έντονες έως σοκαριστικές συγκινήσεις. Έχουμε μπλέξει άσχημα. Με την πάρτη μας. Τίποτα δε μας μεθάει, τίποτα δε μας ταρακουνάει. Το εσωτερικό μας συναισθηματικό εκκρεμές χτυπάει τώρα από το ένα τοίχωμα στο άλλο. Και μας πληγιάζει. Όπως μέσα, έτσι κι έξω…

Κάθαρση. Ζητάμε κάθαρση. Ζητάμε να σπάσουν οι αλυσίδες. Ζητάμε να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους, αλλά μετά μας φαίνεται ότι όλα τα πτώματα έχουν το ίδιο χρώμα. Θα φτύσουμε στους τάφους τους ή είναι κάτι κακό; Τζίζζζζζ!

Καθόμαστε απόμερα στο πιο κακόφημο μπαράκι της ζωής μας, με μπάρμαν τον Μπορίς Βιάν και ζητάμε να μας φτιάξει ένα κοκτέιλ Ναπάλμ κι Υγρό άζωτο. Θα κάνουμε φασαρία απόψε. Όπως μέσα, έτσι κι έξω…