Εκείνη ξέρει καλύτερα. Εκείνη πλάθει τα παιδιά της. Εκείνη είναι η αφετηρία. Εκείνη και οι εμπειρίες της. Εκείνη και τα πιστεύω της. Εκείνη και η αντίστασή της στην πλύση του εγκεφάλου της. Καθαρότητα παντού.
Θες να φτιάξεις ένα τέρας που να μην φοβάται; Θες να φτιάξεις ένα τέρας που να το φοβούνται οι άλλοι; Θες το τέρας σου αυτό να μπορεί να σκέφτεται, να αντιστέκεται, να αντιπαρατίθεται, να εκτίθεται; Θες να είναι ένα τέρας χαμογελαστό, αισιόδοξο, άδολο κι ειλικρινές; Θες να προκαλεί την απέχθεια του κραταιού κόσμου και να κάνει παρέα ΜΟΝΟ με άλλα τέρατα εξίσου αποκρουστικά; Θες ένα τέρας σκιάχτρο του κατεστημένου που να κλαίει χωρίς ενοχές και να αγαπάει χωρίς συμβολαιογραφικές πράξεις;
(κάτι μέσα μου ξυπνάει και βγαίνει από την λήθη του…)
Ρώτα την μάνα μου καλύτερα. Εκείνη δεν άφησε τα παιδιά της να τα πιάσουνε με γάντια όταν γεννιόντουσαν. Εκείνη δεν έπαθε κατάθλιψη όταν ασχολήθηκε με τα παιδιά της. Εκείνη δεν τα βλαστήμησε όταν αυτά την έκριναν. Εκείνη δεν τα μεγάλωσε με φόβο τι θα γίνουν. Με φόβο στις ψυχές τους. Με μίσος για τους έξω από την οικογένεια.
Αν θες να φτιάξεις ένα τέρας, πρέπει να ξέρεις. Πρέπει να ξέρεις πως είναι τα τέρατα. Φοράνε μάρκες; Πάνε στην δουλειά; Είναι καλοί μαθητές στο σχολείο; Πολεμάνε για την πατρίδα; Πεθαίνουν κανονικά; Θυσιάζονται για εμάς; Μας πουλάνε όνειρα; Παίζουν με τις αδυναμίες μας; Κρύβονται στις σκιές ή στα σπίτια τους ή στην δουλειά τους ή στα λεφτά τους;
(…έρχεται και με πνίγει μια παρόρμηση να ουρλιάξω στους άλλους…)
Ρώτα για να μάθεις. Να ξέρεις όμως φίλε μου. ΠΟΤΕ δεν πρέπει να μετανιώσεις για το τέρας που με τόσο κόπο έφτιαξες…
