Υπό την επήρεια φαρμακευτικής αγωγής (Μάλλον λίθιο πήρα…)

Πλήρης υποταγή. Το όνειρο εκατοντάδων εξουσιαστών και το μοναδικό «δώρο» τους στους πολίτες τους. Σε ελέγχω και κάνω ότι θέλω. Πλουτίζω από τον κόπο σου, κάνω ντους με τον ιδρώτα σου και πίνω αντί για κρασί το αίμα σου. Ένα νέο είδος βρικολάκων σε εξέλιξη. Μας σαγηνεύουν και μας απανθρακώνουν συναισθηματικά. Κι ο αγιασμός δεν πιάνει πάνω τους.

Το φάρμακο είναι ΑΓΑΘΟ. Το φάρμακο είναι ΑΓΑΠΗ για την ζωή. Το φάρμακο είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ αν δεν γνωρίζουμε που χρειάζεται. Θέλετε κι άλλα; Το φάρμακο ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ!



Σας έφτιαξα ή σας χάλασα;



Αλλαγή πορείας.



Κάποιοι άνθρωποι είναι λειτουργοί. Αφιερώνουν χρόνο, κόπο, φαιά ουσία και μέρος της ζωής τους με μοναδικό σκοπό να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο και ποιότητα ζωής για μας και για να χτίζουν ένα καλύτερο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές. Και δεν εννοώ να έχουνε σπουδάσει.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ!!!



Να το θέσω αλλιώς. Πατρίδα είναι οι άνθρωποι που μοχθούν για αυτή. Που ενδιαφέρονται. Που μάχονται για ψήγματα αξιοπρέπειας την στιγμή που οι εξουσιαστές – βρικόλακες (βλέπε παραπάνω) την απομυζούν. Είναι ΝΤΡΟΠΗ να δυσκολεύουμε τις ζωές των ανθρώπων που ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ τις ζωές μας. Είναι ΝΤΡΟΠΗ να κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους να απολογούνται. Και επειδή είμαι πολύ καλός και αδαμάντινος χαρακτήρας λέω στους βρικόλακες να πάνε να γαμηθούν… σόρρυ …ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ!!!



Αφήστε τους εργαζόμενους επιτέλους ελεύθερους. Αφήστε τους ανθρώπους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Αφήστε μας ένα καλύτερο μέλλον. Αφήστε μας την γωνιά σας άδεια…



Διατριτική διατύπωση.

Χορεύοντας πάνω στην τροχιά της σφαίρας θα εισβάλλω στο μυαλό σου. Θα διακορεύσω την συνείδησή σου παίζοντας μπιλιάρδο με τα συναισθήματά σου. Γιατί έτσι αρχηγέ;

Γιατί τους αφήνεις να σε βιάζουν. Τους αφήνεις να σταματούν τον συναισθηματικό σου χείμαρρο. Τους αφήνεις να σε εκμεταλλεύονται. Τους αφήνεις να οργιάζουν…

Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, γεράσαμε σε αυτόν τον τόπο συναισθηματικοί πρόσφυγες ενός ξεχασμένου από τον Θεό αλκατράζ. Φυλακισμένοι σε αιώνια άρνηση της ευτυχίας, σε νηνεμία αλληλεγγύης και σε ψυχαναγκαστικούς κύκλους αποσύνθεσης. Γιατί έτσι μεγάλε;

Γιατί ΔΕΝ είσαι εσύ αυτός. Σε κατασκεύασαν. Σαν νέοι δημιουργοί έφτιαξαν τον άνθρωπο της ψηφιακής σύγκλησης. Έναν ψηφιακό άνθρωπο με εικονική αντίσταση και πιξελιασμένα ιδανικά. Ο άνθρωπος Τ101. Εξολοθρευτής απόψεων και ιδεών. Τώρα και ιλουστρασιόν. ΜΗΝ ΤΟΝ ΧΑΣΕΤΕ! Γιατί έτσι ψυχή μου;

Γιατί είχαν σχέδιο. Γιατί έχουν σχέδιο. Και σχεδιάζουν και κάτι ακόμα.

Οι βδέλλες ζωής έχουν άποψη για σένα. Για μένα. Για όλους μας. Όμως δεν είδαν κάτι…

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ να πεθάνουμε χωρίς έστω να ματώσει ο φονιάς μας…

ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ακόμα κι ας τους φαίνεται σαν μίασμα…

ΜΑΧΟΜΑΣΤΕ για αυτά που ΕΜΕΙΣ επιλέξαμε…

ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ Η ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΟΝ ΚΡΟΤΑΦΟ ΤΟΥΣ!!!





Χορεύοντας πάνω στην τροχιά της σφαίρας θα εισβάλλω στο μυαλό σου. ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ…

God complex.

Κουρδισμένοι άνθρωποι με σπασμένα γρανάζια πάνω σε γραμμές τρένων είμαστε. Δευτέρα Παρουσία δεν γίνεται, η μέρα της κρίσης όμως ήρθε και εμείς δεν έχουμε να πληρώσουμε το εισιτήριο για το τρενάκι του τρόμου μας. Και μέσα από τις στάχτες, σαν τον φοίνικα, αναγεννιέται ο άνθρωπος Θεός, ο άνθρωπος καταστολέας, ο ιδεολογικός φονιάς. Μην ενοχλείσθε κύριοι, είναι μόνο ένα άρθρο…

Κάνουμε δυο βήματα μπροστά και τέσσερα πίσω. Το θεϊκό μας χέρι, αυτό το ίδιο που μας αυνανίζει, σχεδιάζει το μέλλον μας με όνειρα και αίμα. Ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας και εμείς ως κέντρο του σύμπαντος παίζουμε στα ζάρια το μέλλον των παιδιών μας. Επιτέλους βγήκαμε από την ντουλάπα μας και σαν μπαμπούλες καλοί που είμαστε τρομάζουμε κόσμο παντού τώρα. Μην ενοχλείσθε κύριοι, είναι μόνο παραλήρημα…

Τα ξέρουμε όλα, τα έχουμε ζήσει όλα, έχουμε όλες τις απαντήσεις και όλα αυτά προτού καν πούμε καλημέρα. Δεν έχει όρια το μυαλό μας, δεν μπορείς να μας συλλάβεις κι όλα αυτά προτού καν μιλήσουμε. Μα τι λέμε; Δεν μιλάμε καν. ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΕΑ. Μια σάπια ιδέα του τέρατος που βλέπουμε στον καθρέφτη. Ένα απομεινάρι παράδοσης και πανουκλιασμένης ηθικής που αφήνει την επιθανάτια πνοή του. Μην ενοχλείσθε κύριοι, είμαστε ψυχικά διαταραγμένοι…

Περιμέναμε χρόνια τώρα την κάθαρση να έρθει να μας ξεπλύνει. Περιμέναμε έναν δήμιο να μας πάρει τα κεφάλια μας. Περιμέναμε μια αίρεση να έρθει και να μας καθαιρέσει. Μα η επανάσταση ποτέ δεν έγινε. Και εμείς βγάλαμε περισσότερα κεφάλια, βγάζουν και φλόγες τώρα. Αναγνωριστήκαμε από το πουθενά σαν θεοί. Μας προσκυνάτε καθημερινά και εμείς έχουμε το πρόβλημα; Ενοχληθείτε κύριοι, κλέψτε τις ζωές σας πίσω…

Ρώτα καλύτερα την μάνα μου…(αν θες να φτιάξεις ένα τέρας).

Εκείνη ξέρει καλύτερα. Εκείνη πλάθει τα παιδιά της. Εκείνη είναι η αφετηρία. Εκείνη και οι εμπειρίες της. Εκείνη και τα πιστεύω της. Εκείνη και η αντίστασή της στην πλύση του εγκεφάλου της. Καθαρότητα παντού.

Θες να φτιάξεις ένα τέρας που να μην φοβάται; Θες να φτιάξεις ένα τέρας που να το φοβούνται οι άλλοι; Θες το τέρας σου αυτό να μπορεί να σκέφτεται, να αντιστέκεται, να αντιπαρατίθεται, να εκτίθεται; Θες να είναι ένα τέρας χαμογελαστό, αισιόδοξο, άδολο κι ειλικρινές; Θες να προκαλεί την απέχθεια του κραταιού κόσμου και να κάνει παρέα ΜΟΝΟ με άλλα τέρατα εξίσου αποκρουστικά; Θες ένα τέρας σκιάχτρο του κατεστημένου που να κλαίει χωρίς ενοχές και να αγαπάει χωρίς συμβολαιογραφικές πράξεις;

(κάτι μέσα μου ξυπνάει και βγαίνει από την λήθη του…)

Ρώτα την μάνα μου καλύτερα. Εκείνη δεν άφησε τα παιδιά της να τα πιάσουνε με γάντια όταν γεννιόντουσαν. Εκείνη δεν έπαθε κατάθλιψη όταν ασχολήθηκε με τα παιδιά της. Εκείνη δεν τα βλαστήμησε όταν αυτά την έκριναν. Εκείνη δεν τα μεγάλωσε με φόβο τι θα γίνουν. Με φόβο στις ψυχές τους. Με μίσος για τους έξω από την οικογένεια.

Αν θες να φτιάξεις ένα τέρας, πρέπει να ξέρεις. Πρέπει να ξέρεις πως είναι τα τέρατα. Φοράνε μάρκες; Πάνε στην δουλειά; Είναι καλοί μαθητές στο σχολείο; Πολεμάνε για την πατρίδα; Πεθαίνουν κανονικά; Θυσιάζονται για εμάς; Μας πουλάνε όνειρα; Παίζουν με τις αδυναμίες μας; Κρύβονται στις σκιές ή στα σπίτια τους ή στην δουλειά τους ή στα λεφτά τους;

(…έρχεται και με πνίγει μια παρόρμηση να ουρλιάξω στους άλλους…)

Ρώτα για να μάθεις. Να ξέρεις όμως φίλε μου. ΠΟΤΕ δεν πρέπει να μετανιώσεις για το τέρας που με τόσο κόπο έφτιαξες…

Το Λούνα Παρκ είναι ασφαλές (και παραμένει πάντα το ίδιο…)

Πόλεμοι στην Μέση Ανατολή, μετωπικές συγκρούσεις κυβερνήσεων και συνδικάτων, λοιμοί επεκτατικοί σε όλο τον κόσμο. Ανεργία, εξευτελισμός, αναξιοκρατία. Απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, φόβος για το μέλλον. Στοιχήματα για τον Θεό, εκκλησιαστικές νευρώσεις, ρατσισμός, ξενοφοβία, ντόπια «τρομοκρατικά» χτυπήματα. Θάνατοι για το πετρέλαιο, για τα δάνεια, για το κέρδος. Μολυσματικές ασθένειες, οικονομικές κρίσεις, εγκληματικές αυξήσεις, παρακράτος, μαζική παράνοια. Ο κόσμος σείεται και βράζει συθέμελα, έτοιμος να εκραγεί. Μόνο που…

…το Λούνα Παρκ είναι ασφαλές. Οι κλόουν συνεχίζουν να μας διασκεδάζουν. Το ρόλερ-κόστερ συνεχίζει να μας εξιτάρει. Τα αρκουδάκια συνεχίζουμε να τα παίρνουμε σαν έπαθλο. Την είσοδο συνεχίζουμε να την πληρώνουμε. Εδώ είναι όλα τέλεια, όμορφα. Δεν κινδυνεύουμε από τίποτα. Ζούμε το όνειρό μας…

Κι άλλοι φόροι, κι άλλες περικοπές, περισσότερες απεργίες, περισσότερες κραυγές. Χρέη στο δημόσιο, τζόγος, πλαστό σεξ, διακοπές με πιστωτικές δόσεις, γεννήσεις για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, γενικευμένο άγχος, πανικός, μανιοκατάθλιψη. Καταπίεση, λιτότητα, πτώματα στρωμένα να πατήσουμε πάνω, κατουρημένες ποδιές φιλημένες και στοιβαγμένες στην γκαρνταρόμπα μας, εικονικές σχέσεις, ταξικό μίσος, δογματισμός. Μόνο που…

…το Λούνα Πάρκ παραμένει πάντα το ίδιο. Κανείς δεν πρόκειται να βλάψει τους διασκεδαστές μας. Και πάντα θα παραμένει το ίδιο. Μέσα του πάντα θα αισθανόμαστε οικεία και θα ψευδομυρίζουμε τα σπιτικά κουλουράκια και τις νυχτερινές αγκαλιές της μαμάς μας. Πάντα θα μας λένε εκεί ότι μας αγαπάνε και ότι είμαστε οι αγαπημένοι τους πελάτες. Πάντα θα ερχόμαστε σε οργασμό μέσα στην ροζ φαντασίωση του Λούνα Παρκ μας…

Έκπτωτα ιδανικά, χωρισμοί, απώλειες, προβλήματα υγείας, παραπληγική σκέψη…ΡΕΕΕΕΕΕΕ! ΜΗΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΤΕ! ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΕΤΣΙ! ΜΗΝ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΛΕΣΤΕ!!!

ΤΟ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣ. ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ…

Η ατομική βόμβα είναι θεόσταλτο δώρο.

Δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Την έχουμε πάντα σπίτι μας, περιμένοντας να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή. Μας εξουσιάζει και μας καθοδηγεί. Είναι ένα από τα τόσα ψέματα της ζωής μας που μας κρατάνε κοντά στην αλήθεια. Ο οικιακός μας ψυχρός πόλεμος, το δικό μας πεντάγωνο, ο προσωπικός μας πόλεμος των άστρων. Κάθε σπίτι και μια βόμβα. Κάθε βόμβα για κάθε γείτονα. Για να καθαρίζουμε τους κακομούτσουνους και αυτούς που μας την σπάνε. Για να βάζουμε τέλος στα ιδιαίτερά μας Βιετνάμ…

Ποιο το νόημα να χρησιμοποιούμε τις ατομικές μας βόμβες για τους εχθρούς μας, εφόσον έχουμε τόσα εσωτερικά προβλήματα; Μπορούμε να καθαρίσουμε τους φτωχούς, τους συνταξιούχους, τους «ξένους-πας μη έλλην βάρβαρος», τους ναρκομανείς και όλους γενικά του τέντυ-μπόϊδες. Μπορούμε να την καβαλίσουμε και να πετάξουμε και να συντριβούμε στο πρώτο σχολικό που θα δούμε. Μπορούμε να κάνουμε έρωτα μαζί της και να γεννήσουμε πλουτωνιακά παιδιά, απογόνους του φονικότερου δονητή της υφηλίου. Έτσι πέφτει ο πληθωρισμός και η ανεργία. Τα ακούμε τρώγοντας στις ειδήσεις…

Ο πόλεμος για την αξιοπρέπειά μας έχει αρχίσει. Τα media ες-ες έχουν εισχωρήσει σε κάθε σπίτι. Τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι έτοιμα. Είναι πολυκατοικίες. Έχουν φρουρούς, κηπουρούς, χαφιέδες και τρελούς. Ανακριτές και ιερές εξετάσεις. Πρέπει να αρματωθούμε. Να σκοτώσουμε για να μην σκοτωθούμε. Να φοβηθούμε.

Αρχαία ένστικτα, βαθειά θαμμένα ξυπνάνε. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Εκκλησιαστικές νευρώσεις. Ιερές σταυροφορίες με ρομφαίες τις ατομικές μας βόμβες. Το μίσος μας τυφλό, σαν τον έρωτα και την δικαιοσύνη. Πράγματι, η ατομική βόμβα δόθηκε από το φιλεύσπλαχνο χέρι του Θεού. Του Ευρωθεού. Για το καλό μας. Δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά…

Η αιωνιότητα είναι πολύς, γαμημένος χρόνος.

Υπάρχει ένα μέρος όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι σε αυτόν τον γαμημένο κόσμο. Για τον καθένα μας είναι διαφορετική τοποθεσία, διαφορετικός χρόνος και διαφορετική διάσταση. Με διαφορετική αντίληψη και διαφορετική αίσθηση του καλού ή κακού. Ναι, καλώς ή κακώς, ο προσωπικός μας παράδεισος είναι διαφορετικός…

Για μένα είναι μέσα στο κεφάλι μου. Κάτω από γκόθικ φοίνικες και ατέλειωτους ορίζοντες ελευθερίας και ευημερίας. Χωρίς δημόσιους ή ιδιωτικούς κατήγορους να σε δείχνουν με το δηκτικό τους δάχτυλο. Χωρίς το προσωπείο των προσωπικοτήτων να σε επισκιάζουν. Χωρίς όρια στα όνειρα και στις ελπίδες. Χωρίς ενοχές για τους καθημερινούς άθλους που επιτυγχάνουμε. Χωρίς λογοκρισία…

Έχει αναμεμιγμένα όλα τα χρώματα του ορατού μας φάσματος. Έχει χώρους αναψυχής για τις βρεφικές ψυχές μας, χωρίς υποκατάστατα σεροτονίνης. Έχει ηδονές που σε κάνουν να ματώνεις από οργασμό. Κι όλα αυτά μόνο με συναισθηματικές επενδύσεις. Δωρεάν. Πληρώνεις μόνο με δάκρυα. Και στο συγκεκριμένο μέρος τα καθημερινά μας δάκρυα τα ξεπλένουμε με τα δάκρυα της επόμενης μέρας. Κι όμως μέσα στον πολύχρωμο, εύοσμο και ιδανικό μας κόσμο κάτι δεν πάει καλά…

Καλό θα ήταν λέμε να μπορούσαμε να τα ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ όλα αυτά. Μόνοι μας αισθανόμαστε ότι κάτι λείπει. Υπερπλήρεις από συναισθήματα και νοητικές αναθυμιάσεις, θέλουμε να εξαπλώσουμε και παντού γύρω μας τον ιό της αυτοπραγμάτωσης. Η αιωνιότητα είναι πολύς, γαμημένος χρόνος. Δε μπορούμε να το υπομένουμε…

Η προσωπική μας νιρβάνα δεν είναι προς πώληση, ούτε προς ενοικίαση. Είναι για να φιλοξενούμε όσους κάνουν το ίδιο για μας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας κόσμος ευημερίας. Κι ας αντέξει έστω μια μέρα, μία, μόνη και αθάνατη μέρα…