Υπό την επήρεια φαρμακευτικής αγωγής (Μάλλον λίθιο πήρα…)

Πλήρης υποταγή. Το όνειρο εκατοντάδων εξουσιαστών και το μοναδικό «δώρο» τους στους πολίτες τους. Σε ελέγχω και κάνω ότι θέλω. Πλουτίζω από τον κόπο σου, κάνω ντους με τον ιδρώτα σου και πίνω αντί για κρασί το αίμα σου. Ένα νέο είδος βρικολάκων σε εξέλιξη. Μας σαγηνεύουν και μας απανθρακώνουν συναισθηματικά. Κι ο αγιασμός δεν πιάνει πάνω τους.

Το φάρμακο είναι ΑΓΑΘΟ. Το φάρμακο είναι ΑΓΑΠΗ για την ζωή. Το φάρμακο είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ αν δεν γνωρίζουμε που χρειάζεται. Θέλετε κι άλλα; Το φάρμακο ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ!



Σας έφτιαξα ή σας χάλασα;



Αλλαγή πορείας.



Κάποιοι άνθρωποι είναι λειτουργοί. Αφιερώνουν χρόνο, κόπο, φαιά ουσία και μέρος της ζωής τους με μοναδικό σκοπό να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο και ποιότητα ζωής για μας και για να χτίζουν ένα καλύτερο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές. Και δεν εννοώ να έχουνε σπουδάσει.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ!!!



Να το θέσω αλλιώς. Πατρίδα είναι οι άνθρωποι που μοχθούν για αυτή. Που ενδιαφέρονται. Που μάχονται για ψήγματα αξιοπρέπειας την στιγμή που οι εξουσιαστές – βρικόλακες (βλέπε παραπάνω) την απομυζούν. Είναι ΝΤΡΟΠΗ να δυσκολεύουμε τις ζωές των ανθρώπων που ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ τις ζωές μας. Είναι ΝΤΡΟΠΗ να κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους να απολογούνται. Και επειδή είμαι πολύ καλός και αδαμάντινος χαρακτήρας λέω στους βρικόλακες να πάνε να γαμηθούν… σόρρυ …ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ!!!



Αφήστε τους εργαζόμενους επιτέλους ελεύθερους. Αφήστε τους ανθρώπους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Αφήστε μας ένα καλύτερο μέλλον. Αφήστε μας την γωνιά σας άδεια…



Διατριτική διατύπωση.

Χορεύοντας πάνω στην τροχιά της σφαίρας θα εισβάλλω στο μυαλό σου. Θα διακορεύσω την συνείδησή σου παίζοντας μπιλιάρδο με τα συναισθήματά σου. Γιατί έτσι αρχηγέ;

Γιατί τους αφήνεις να σε βιάζουν. Τους αφήνεις να σταματούν τον συναισθηματικό σου χείμαρρο. Τους αφήνεις να σε εκμεταλλεύονται. Τους αφήνεις να οργιάζουν…

Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, γεράσαμε σε αυτόν τον τόπο συναισθηματικοί πρόσφυγες ενός ξεχασμένου από τον Θεό αλκατράζ. Φυλακισμένοι σε αιώνια άρνηση της ευτυχίας, σε νηνεμία αλληλεγγύης και σε ψυχαναγκαστικούς κύκλους αποσύνθεσης. Γιατί έτσι μεγάλε;

Γιατί ΔΕΝ είσαι εσύ αυτός. Σε κατασκεύασαν. Σαν νέοι δημιουργοί έφτιαξαν τον άνθρωπο της ψηφιακής σύγκλησης. Έναν ψηφιακό άνθρωπο με εικονική αντίσταση και πιξελιασμένα ιδανικά. Ο άνθρωπος Τ101. Εξολοθρευτής απόψεων και ιδεών. Τώρα και ιλουστρασιόν. ΜΗΝ ΤΟΝ ΧΑΣΕΤΕ! Γιατί έτσι ψυχή μου;

Γιατί είχαν σχέδιο. Γιατί έχουν σχέδιο. Και σχεδιάζουν και κάτι ακόμα.

Οι βδέλλες ζωής έχουν άποψη για σένα. Για μένα. Για όλους μας. Όμως δεν είδαν κάτι…

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ να πεθάνουμε χωρίς έστω να ματώσει ο φονιάς μας…

ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ακόμα κι ας τους φαίνεται σαν μίασμα…

ΜΑΧΟΜΑΣΤΕ για αυτά που ΕΜΕΙΣ επιλέξαμε…

ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ Η ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΟΝ ΚΡΟΤΑΦΟ ΤΟΥΣ!!!





Χορεύοντας πάνω στην τροχιά της σφαίρας θα εισβάλλω στο μυαλό σου. ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ…

God complex.

Κουρδισμένοι άνθρωποι με σπασμένα γρανάζια πάνω σε γραμμές τρένων είμαστε. Δευτέρα Παρουσία δεν γίνεται, η μέρα της κρίσης όμως ήρθε και εμείς δεν έχουμε να πληρώσουμε το εισιτήριο για το τρενάκι του τρόμου μας. Και μέσα από τις στάχτες, σαν τον φοίνικα, αναγεννιέται ο άνθρωπος Θεός, ο άνθρωπος καταστολέας, ο ιδεολογικός φονιάς. Μην ενοχλείσθε κύριοι, είναι μόνο ένα άρθρο…

Κάνουμε δυο βήματα μπροστά και τέσσερα πίσω. Το θεϊκό μας χέρι, αυτό το ίδιο που μας αυνανίζει, σχεδιάζει το μέλλον μας με όνειρα και αίμα. Ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας και εμείς ως κέντρο του σύμπαντος παίζουμε στα ζάρια το μέλλον των παιδιών μας. Επιτέλους βγήκαμε από την ντουλάπα μας και σαν μπαμπούλες καλοί που είμαστε τρομάζουμε κόσμο παντού τώρα. Μην ενοχλείσθε κύριοι, είναι μόνο παραλήρημα…

Τα ξέρουμε όλα, τα έχουμε ζήσει όλα, έχουμε όλες τις απαντήσεις και όλα αυτά προτού καν πούμε καλημέρα. Δεν έχει όρια το μυαλό μας, δεν μπορείς να μας συλλάβεις κι όλα αυτά προτού καν μιλήσουμε. Μα τι λέμε; Δεν μιλάμε καν. ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΕΑ. Μια σάπια ιδέα του τέρατος που βλέπουμε στον καθρέφτη. Ένα απομεινάρι παράδοσης και πανουκλιασμένης ηθικής που αφήνει την επιθανάτια πνοή του. Μην ενοχλείσθε κύριοι, είμαστε ψυχικά διαταραγμένοι…

Περιμέναμε χρόνια τώρα την κάθαρση να έρθει να μας ξεπλύνει. Περιμέναμε έναν δήμιο να μας πάρει τα κεφάλια μας. Περιμέναμε μια αίρεση να έρθει και να μας καθαιρέσει. Μα η επανάσταση ποτέ δεν έγινε. Και εμείς βγάλαμε περισσότερα κεφάλια, βγάζουν και φλόγες τώρα. Αναγνωριστήκαμε από το πουθενά σαν θεοί. Μας προσκυνάτε καθημερινά και εμείς έχουμε το πρόβλημα; Ενοχληθείτε κύριοι, κλέψτε τις ζωές σας πίσω…

Ρώτα καλύτερα την μάνα μου…(αν θες να φτιάξεις ένα τέρας).

Εκείνη ξέρει καλύτερα. Εκείνη πλάθει τα παιδιά της. Εκείνη είναι η αφετηρία. Εκείνη και οι εμπειρίες της. Εκείνη και τα πιστεύω της. Εκείνη και η αντίστασή της στην πλύση του εγκεφάλου της. Καθαρότητα παντού.

Θες να φτιάξεις ένα τέρας που να μην φοβάται; Θες να φτιάξεις ένα τέρας που να το φοβούνται οι άλλοι; Θες το τέρας σου αυτό να μπορεί να σκέφτεται, να αντιστέκεται, να αντιπαρατίθεται, να εκτίθεται; Θες να είναι ένα τέρας χαμογελαστό, αισιόδοξο, άδολο κι ειλικρινές; Θες να προκαλεί την απέχθεια του κραταιού κόσμου και να κάνει παρέα ΜΟΝΟ με άλλα τέρατα εξίσου αποκρουστικά; Θες ένα τέρας σκιάχτρο του κατεστημένου που να κλαίει χωρίς ενοχές και να αγαπάει χωρίς συμβολαιογραφικές πράξεις;

(κάτι μέσα μου ξυπνάει και βγαίνει από την λήθη του…)

Ρώτα την μάνα μου καλύτερα. Εκείνη δεν άφησε τα παιδιά της να τα πιάσουνε με γάντια όταν γεννιόντουσαν. Εκείνη δεν έπαθε κατάθλιψη όταν ασχολήθηκε με τα παιδιά της. Εκείνη δεν τα βλαστήμησε όταν αυτά την έκριναν. Εκείνη δεν τα μεγάλωσε με φόβο τι θα γίνουν. Με φόβο στις ψυχές τους. Με μίσος για τους έξω από την οικογένεια.

Αν θες να φτιάξεις ένα τέρας, πρέπει να ξέρεις. Πρέπει να ξέρεις πως είναι τα τέρατα. Φοράνε μάρκες; Πάνε στην δουλειά; Είναι καλοί μαθητές στο σχολείο; Πολεμάνε για την πατρίδα; Πεθαίνουν κανονικά; Θυσιάζονται για εμάς; Μας πουλάνε όνειρα; Παίζουν με τις αδυναμίες μας; Κρύβονται στις σκιές ή στα σπίτια τους ή στην δουλειά τους ή στα λεφτά τους;

(…έρχεται και με πνίγει μια παρόρμηση να ουρλιάξω στους άλλους…)

Ρώτα για να μάθεις. Να ξέρεις όμως φίλε μου. ΠΟΤΕ δεν πρέπει να μετανιώσεις για το τέρας που με τόσο κόπο έφτιαξες…

Το Λούνα Παρκ είναι ασφαλές (και παραμένει πάντα το ίδιο…)

Πόλεμοι στην Μέση Ανατολή, μετωπικές συγκρούσεις κυβερνήσεων και συνδικάτων, λοιμοί επεκτατικοί σε όλο τον κόσμο. Ανεργία, εξευτελισμός, αναξιοκρατία. Απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, φόβος για το μέλλον. Στοιχήματα για τον Θεό, εκκλησιαστικές νευρώσεις, ρατσισμός, ξενοφοβία, ντόπια «τρομοκρατικά» χτυπήματα. Θάνατοι για το πετρέλαιο, για τα δάνεια, για το κέρδος. Μολυσματικές ασθένειες, οικονομικές κρίσεις, εγκληματικές αυξήσεις, παρακράτος, μαζική παράνοια. Ο κόσμος σείεται και βράζει συθέμελα, έτοιμος να εκραγεί. Μόνο που…

…το Λούνα Παρκ είναι ασφαλές. Οι κλόουν συνεχίζουν να μας διασκεδάζουν. Το ρόλερ-κόστερ συνεχίζει να μας εξιτάρει. Τα αρκουδάκια συνεχίζουμε να τα παίρνουμε σαν έπαθλο. Την είσοδο συνεχίζουμε να την πληρώνουμε. Εδώ είναι όλα τέλεια, όμορφα. Δεν κινδυνεύουμε από τίποτα. Ζούμε το όνειρό μας…

Κι άλλοι φόροι, κι άλλες περικοπές, περισσότερες απεργίες, περισσότερες κραυγές. Χρέη στο δημόσιο, τζόγος, πλαστό σεξ, διακοπές με πιστωτικές δόσεις, γεννήσεις για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, γενικευμένο άγχος, πανικός, μανιοκατάθλιψη. Καταπίεση, λιτότητα, πτώματα στρωμένα να πατήσουμε πάνω, κατουρημένες ποδιές φιλημένες και στοιβαγμένες στην γκαρνταρόμπα μας, εικονικές σχέσεις, ταξικό μίσος, δογματισμός. Μόνο που…

…το Λούνα Πάρκ παραμένει πάντα το ίδιο. Κανείς δεν πρόκειται να βλάψει τους διασκεδαστές μας. Και πάντα θα παραμένει το ίδιο. Μέσα του πάντα θα αισθανόμαστε οικεία και θα ψευδομυρίζουμε τα σπιτικά κουλουράκια και τις νυχτερινές αγκαλιές της μαμάς μας. Πάντα θα μας λένε εκεί ότι μας αγαπάνε και ότι είμαστε οι αγαπημένοι τους πελάτες. Πάντα θα ερχόμαστε σε οργασμό μέσα στην ροζ φαντασίωση του Λούνα Παρκ μας…

Έκπτωτα ιδανικά, χωρισμοί, απώλειες, προβλήματα υγείας, παραπληγική σκέψη…ΡΕΕΕΕΕΕΕ! ΜΗΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΤΕ! ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΕΤΣΙ! ΜΗΝ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΛΕΣΤΕ!!!

ΤΟ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣ. ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ…

Η ατομική βόμβα είναι θεόσταλτο δώρο.

Δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Την έχουμε πάντα σπίτι μας, περιμένοντας να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή. Μας εξουσιάζει και μας καθοδηγεί. Είναι ένα από τα τόσα ψέματα της ζωής μας που μας κρατάνε κοντά στην αλήθεια. Ο οικιακός μας ψυχρός πόλεμος, το δικό μας πεντάγωνο, ο προσωπικός μας πόλεμος των άστρων. Κάθε σπίτι και μια βόμβα. Κάθε βόμβα για κάθε γείτονα. Για να καθαρίζουμε τους κακομούτσουνους και αυτούς που μας την σπάνε. Για να βάζουμε τέλος στα ιδιαίτερά μας Βιετνάμ…

Ποιο το νόημα να χρησιμοποιούμε τις ατομικές μας βόμβες για τους εχθρούς μας, εφόσον έχουμε τόσα εσωτερικά προβλήματα; Μπορούμε να καθαρίσουμε τους φτωχούς, τους συνταξιούχους, τους «ξένους-πας μη έλλην βάρβαρος», τους ναρκομανείς και όλους γενικά του τέντυ-μπόϊδες. Μπορούμε να την καβαλίσουμε και να πετάξουμε και να συντριβούμε στο πρώτο σχολικό που θα δούμε. Μπορούμε να κάνουμε έρωτα μαζί της και να γεννήσουμε πλουτωνιακά παιδιά, απογόνους του φονικότερου δονητή της υφηλίου. Έτσι πέφτει ο πληθωρισμός και η ανεργία. Τα ακούμε τρώγοντας στις ειδήσεις…

Ο πόλεμος για την αξιοπρέπειά μας έχει αρχίσει. Τα media ες-ες έχουν εισχωρήσει σε κάθε σπίτι. Τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι έτοιμα. Είναι πολυκατοικίες. Έχουν φρουρούς, κηπουρούς, χαφιέδες και τρελούς. Ανακριτές και ιερές εξετάσεις. Πρέπει να αρματωθούμε. Να σκοτώσουμε για να μην σκοτωθούμε. Να φοβηθούμε.

Αρχαία ένστικτα, βαθειά θαμμένα ξυπνάνε. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Εκκλησιαστικές νευρώσεις. Ιερές σταυροφορίες με ρομφαίες τις ατομικές μας βόμβες. Το μίσος μας τυφλό, σαν τον έρωτα και την δικαιοσύνη. Πράγματι, η ατομική βόμβα δόθηκε από το φιλεύσπλαχνο χέρι του Θεού. Του Ευρωθεού. Για το καλό μας. Δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά…

Η αιωνιότητα είναι πολύς, γαμημένος χρόνος.

Υπάρχει ένα μέρος όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι σε αυτόν τον γαμημένο κόσμο. Για τον καθένα μας είναι διαφορετική τοποθεσία, διαφορετικός χρόνος και διαφορετική διάσταση. Με διαφορετική αντίληψη και διαφορετική αίσθηση του καλού ή κακού. Ναι, καλώς ή κακώς, ο προσωπικός μας παράδεισος είναι διαφορετικός…

Για μένα είναι μέσα στο κεφάλι μου. Κάτω από γκόθικ φοίνικες και ατέλειωτους ορίζοντες ελευθερίας και ευημερίας. Χωρίς δημόσιους ή ιδιωτικούς κατήγορους να σε δείχνουν με το δηκτικό τους δάχτυλο. Χωρίς το προσωπείο των προσωπικοτήτων να σε επισκιάζουν. Χωρίς όρια στα όνειρα και στις ελπίδες. Χωρίς ενοχές για τους καθημερινούς άθλους που επιτυγχάνουμε. Χωρίς λογοκρισία…

Έχει αναμεμιγμένα όλα τα χρώματα του ορατού μας φάσματος. Έχει χώρους αναψυχής για τις βρεφικές ψυχές μας, χωρίς υποκατάστατα σεροτονίνης. Έχει ηδονές που σε κάνουν να ματώνεις από οργασμό. Κι όλα αυτά μόνο με συναισθηματικές επενδύσεις. Δωρεάν. Πληρώνεις μόνο με δάκρυα. Και στο συγκεκριμένο μέρος τα καθημερινά μας δάκρυα τα ξεπλένουμε με τα δάκρυα της επόμενης μέρας. Κι όμως μέσα στον πολύχρωμο, εύοσμο και ιδανικό μας κόσμο κάτι δεν πάει καλά…

Καλό θα ήταν λέμε να μπορούσαμε να τα ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ όλα αυτά. Μόνοι μας αισθανόμαστε ότι κάτι λείπει. Υπερπλήρεις από συναισθήματα και νοητικές αναθυμιάσεις, θέλουμε να εξαπλώσουμε και παντού γύρω μας τον ιό της αυτοπραγμάτωσης. Η αιωνιότητα είναι πολύς, γαμημένος χρόνος. Δε μπορούμε να το υπομένουμε…

Η προσωπική μας νιρβάνα δεν είναι προς πώληση, ούτε προς ενοικίαση. Είναι για να φιλοξενούμε όσους κάνουν το ίδιο για μας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας κόσμος ευημερίας. Κι ας αντέξει έστω μια μέρα, μία, μόνη και αθάνατη μέρα…

Μου μοιάζεις πολύ…

Φίλε μου,
εσύ που μου φωνάζεις και με προδίδεις
κι εσύ που μ` αγαπάς και με βοηθάς και ενδιαφέρεσαι για το μέλλον μου
κι εσύ που με χτυπάς και με ματώνεις
κι εσύ που μου γιατρεύεις τις πληγές και με προσέχεις
κι εσύ που με τσακίζεις στο ξύλο και με βρίζεις
κι εσύ που αντιστέκεσαι μαζί μου και με υπερασπίζεις
κι εσύ που με βιάζεις και με ταπεινώνεις
κι εσύ που θυσιάζεσαι για μένα χωρίς να το σκεφτείς
κοινός παρονομαστής, μαζί που ταξιδεύουμε από το χώμα στον ουρανό εξοστρακίζοντας κομμάτια των ψυχών μας στις πύλες του παραδείσου και της κολάσεως, μου μοιάζεις πολύ…

Φίλη μου,
Κατερίνα, εν αρχή είν ο πόνος, που αποκαθιστάς το μαύρο
κι εσύ που με πληγώνεις και με ματαιώνεις
κι εσύ που βλέπεις στην καρδιά μου και με αποθεώνεις
κι εσύ που στάζεις χολή και με καρφώνεις
κι εσύ που κάθε μέρα με ανασταίνεις
κι εσύ δήμιος αιώνιος στο πλάι μου
κι εσύ που τον οργασμό σου μοιράζεσαι μαζί μου
κοινός παρονομαστής, σακούλες με αισθήματα κι οι δύο έτοιμοι να εκραγούμε είμαστε, μου μοιάζεις πολύ…

Αδελφέ μου,
εσύ Κάιν, με το ρόπαλο στο χέρι,
κι εσύ με το κλομπ και τα φονικά ένστικτα
κι εσύ που συντηρείς την τάξη, πολιτικέ ευλύγιστε και πληρωμένε
κι εσύ που την νέα τάξη πραγμάτων θα ήθελες να κάψεις
κι εσύ φασίστα καταπιεσμένε
κι εσύ κομμουνιστή απαρχαιωμένε
κοινός παρονομαστής, φιλάμε την σκόνη και γλείφουμε τους δρόμους και εκπνέουμε τελικά μόνοι μας, μου μοιάζεις πολύ…

Αδελφή μου,
εσύ με τον μπαλτά πάνω από το προσκέφαλό μου
κι εσύ που με σταυρώνεις από λατρεία κάθε βράδυ που κοιμάμαι
κι εσύ που με φυλακίζεις σε αγάπη με την μετουσίωση του μίσους σου
κι εσύ που την καρδιά σου απλόχερα μου προσφέρεις
κι εσύ που τις στάχτες μου στην χωματερή πετάς
κι εσύ που από τις στάχτες μου μέσα αναγεννιέσαι
κι εσύ παρανοϊκή κυρά που το βρέφος σου τηγανίζεις
κι εσύ που στο αγέννητο έμβρυο από την κοιλιά έχεις μάθει ποτέ να μην φοβάται
κοινός παρονομαστής, ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, ακροβατούμε ανάμεσα στην μαϊμού και τον υπεράνθρωπο, μου μοιάζεις πολύ…

Ψυχή μου,
Θεέ των κανιβαλικών συνηθειών που το αίμα και το σώμα σου μοιράζονται οι πιστοί σου
κι εσύ που ελέγχεις και παρατηρείς και δεν περιγράφεσαι (εκτός από τους εκπροσώπους σου στην Γη)
κι εσύ που είσαι δίκαιος και αμερόληπτος
κι εσύ που μας σκοτώνεις με περίσσια χάρη
κι εσύ συνείδηση που τα όρια μας θέτεις
κι εσύ ασυνείδητο που τα όρια αθετείς
κοινός παρονομαστής, μοιραζόμαστε την κοινή ευχή και κατάρα της ύπαρξής μας και νοιώθουμε, μου μοιάζεις πολύ…

Υπερασπίζοντας την έκσταση.

Οι ενοχές προϋποθέτουν συναισθήματα. Τα συναισθήματα προϋποθέτουν επαφές. Οι επαφές προϋποθέτουν επικοινωνία. Και εμείς νιώθουμε ενοχές. Βιώνουμε ενοχικά συναισθήματα για τις καθημερινές μας ενέργειες. Και δεν μας υποστηρίζει κανείς. Ως εδώ, όμως. Ήρθε η ώρα να υπερασπίσουμε την έκστασή μας.

Η ευτυχία και γενικότερα τα συναισθήματα ευφορίας μας τρομάζουν. Μας φαίνεται παράξενο και ξένο το γέλιο μας όταν είναι αυθόρμητο και το ακούμε. Μας ΑΚΟΥΜΕ… Κάνουμε εξωσωματικά ταξίδια αποξένωσης από τον ίδιο μας τον εαυτό χωρίς καμία απολύτως ενοχή και νιώθουμε άσχημα όταν αφουγκραζόμαστε τις αληθινές μας διαθέσεις. Οι άνθρωποι συχνά κάνουν μωρά απλώς για να δραπετεύσουν από την μίζερη ζωή τους. Δεν είναι εκεί το νόημα όμως…

Γραμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μας σε μια αρχέγονη, δυσνόητη γλώσσα βρίσκονται οι ενστικτώδεις εκστάσεις μας και η απελευθερωμένη προσωπικότητά μας. Εμείς, ΈΞΩ από το κλουβί. Το κλουβί που οι ίδιοι σφυρηλατήσαμε με απόγνωση ώστε να καθόμαστε μέσα και να μοιρολογούμε. Τι κι αν το φτιάξαμε από χρυσάφι, πλατίνα και διαμάντια. Τι κι αν το μοιρολόι μας είναι ρυθμικό κι αρμονικό, πιασάρικο βρε αδερφέ…Το κλουβί παραμένει ΚΛΟΥΒΙ. Ένας καταστολέας χωρίς ίχνος ευσπλαχνίας. Το τραγικότερο όλων βέβαια είναι ότι ξέρουμε που βρισκόμαστε. Κι ενώ η πόρτα της φυλακής μας είναι ορθάνοιχτη, εμείς ούτε καν πλησιάζουμε προς τα κει…

Ως εδώ, όμως. Όπως μάθαμε όλα αυτά που εξυπηρετούν τους άλλους, καιρός είναι να μάθουμε και ορισμένα πράγματα που εξυπηρετούν εμάς. Πράγματα που ποτέ δεν μπήκαν σε κόπο να μας διδάξουν. Επειδή γεννιόμαστε με πόνο θεώρησαν ότι έτσι έπρεπε να συνεχίσουμε να ζούμε. Και να πληρώνουμε ένα προπατορικό αμάρτημα μέχρι το τέλος των ημερών…

Κοιτώντας τον εαυτό μας λίγο πιο προσεκτικά από ότι έχουμε συνηθίσει, ίσως ανακαλύψουμε έναν πολύ καλό φίλο. Ίσως ανακαλύψουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από την ταμπέλα που γράφει απέξω το κλουβί μας. Και ίσως, ίσως κάποτε, γιατρευτούν τα παράλυτά μας πόδια και σηκωθούμε. Και περπατήσουμε προς την έξοδο…

Είδα ένα όνειρο, ψυχή μου.

Είδα ένα όνειρο, ψυχή μου.
Ότι περίμενα ένα ριάλιτι να μου ελέγχει την ζωή μου. Να με ανακαλύψει, να με σπουδάσει, να μου βρει δουλειά. Περίμενα ένα ριάλιτι να μου βρει νύφη, να με παντρέψει. Να μου αλλάξει από την αρχή το σπίτι, να μου ξεπληρώσει τα χρέη μου παντού. Περίμενα ένα ριάλιτι για να φτιαχτώ, να διασκεδάσω, να τα σπάσω ή να κλάψω, να ξεκαβλώσω και να αρχίσω να πιστεύω στην αγάπη.

Είδα ένα όνειρο, ψυχή μου. Κι εσύ στεκόσουν στην μέση ενός δρόμου δύσκολου που έπρεπε να διασχίσω. Και με κοίταζες, καρδιά μου, θέλοντας να με βοηθήσεις στο δύσκολο αυτό ταξίδι. Μου έτεινες το χέρι σου, βλαστάρι μου, να με βοηθήσεις. Και προσευχόσουν, μωρό μου. Προσευχόσουν να μπορέσεις να αντισταθείς στη πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν. Και μου γελούσες…

Είδα ένα όνειρο, αφέντες. Πως γεννήθηκα ελεύθερος και μου σπιλώσατε την ζωή για να βγάλετε περισσότερα. Και είχατε εργοστάσια, τρανά και μεγάλα και γκρίζα που παρήγαγαν όνειρα σε τιμή ευκαιρίας. Και μες στο όνειρο, μαλάκες, σας εκτελούσα ξανά και ξανά με διαφορετικό στυλ κάθε φορά. Σας έπνιγα στην μήτρα με τον ομφάλιο λώρο σας. Χωρίς ενοχές. Σαν προφήτης…

Είδα ένα όνειρο, χαρά μου. Ότι τα παιδιά είναι πράγματι του μέλλοντος, η τεχνολογία του παρελθόντος και εμείς στην μέση ανακυκλώνουμε ανάπηρες αλήθειες. Και στο όνειρό μου ήμουν μεθυσμένος, ήμουν άρρωστος, ήμουν τρελός. Και ήθελα να πιάνω, σαν το φύλακα στην σίκαλη, παιδιά από το χείλος του γκρεμού και να τα σώζω…
Είδα ένα όνειρο, ψυχή μου. Και ξύπνησα τρομαγμένος από την παράλληλη νυχτερινή ζωή μου. Και το σκοτάδι με ξανακατάπιε, φίλε μου. Κι ένιωθα ζεστασιά μέσα του. Και το αγκάλιασα…

Βασίλισσες-ζόμπι καλόγριες στην ζούγκλα των ανθρωποφάγων κουνουπιδιών.

Να πως έχει το πράγμα. Χάος ολικό περιφέρεται στον αέρα και στις καρδιές μας. Τα πλοκάμια της αποδιοργάνωσης έχουν σκορπιστεί παντού και βουλιάζουν τα καράβια με τα εφηβικά πρόωρα θανατωμένα όνειρά μας. Η δολοφονίες γίνονται στην μήτρα τώρα. Η πρώτη ανάσα μας πέφτει θανάσιμα λαβωμένη.

«Σήμερα είναι η νύχτα της μεγάλης σφαγής. Φέρε τα κλειδιά, θα πάρουμε την κλούβα σήμερα. Θα φέρω μπύρες. Έχουμε ασημένια, λαμπερά σήματα μπάτσου στο στήθος. Πάμε να πλακώσουμε τίποτα άστεγους. Θα την πέφτουμε έξι σε έναν. Πολύ πλάκα…»

Πόσο θα άλλαζε η ζωή μας αν γινόμασταν πιο ανθρωπιστές; Καθόλου. Γιατί δε θέλουμε. Έτσι. Οι μεγάλες, καταστροφικές, χολυγουντιανές εκρήξεις είναι πιο εντυπωσιακές. Δεν σκεφτόμαστε. Ανατινάσσουμε.

Καρεκλοκένταυροι, εξουσιαστές, βασίλισσες πεθαμένες ζόμπι σε θέσεις κλειδιά. Δίνουν νέα, νεκρόμορφη πνοή στην μιζέρια που λέμε καριέρα. Κι εκεί ξυπνά η πιο ηλίθια αντίσταση που υπήρξε ποτέ. Η αντίσταση του δευτεροκλασάτου κουνουπιδιού που καταβροχθίζει τα παιδιά του για να προστατέψει την κυριαρχία του επί της ηλιθιότητας. Μόνο εμείς έχουμε το δικαίωμα να εθελοτυφλούμε μπρος στην απόδραση από την παγίδα που έχουμε εγκλωβιστεί. Η έξοδος είναι ανοιχτή για όλους, αλλά τα ανθρωποφάγα κουνουπίδια καραδοκούν…

«Έχω άλλα σχέδια για σένα αγάπη μου. Σαν πρώτη ύλη, σε χρησιμοποιώ για την ανοικοδόμηση του τείχους που θα με προστατέψει. Ούτε που ξέρω το όνομα σου…»

Για το καλό μας οι καλόγριες υψώνουν εκκλησιαστικές νευρώσεις, ευλογούν ιερούς πολέμους και στέλνουν τα ηλίθια ανθρωποφάγα κουνουπίδια να θυσιαστούν στην μάχη με άλλα ηλίθια κουνουπίδια. Ζούγκλα.

«Σηκώνεις τα κενά μάτια σου και με κοιτάς. Τι βλέπεις; ΤΙΠΟΤΑ…

Τίποτα…
τίποτα
τιπ…

Παιδική χαρά σε ναρκοπέδιο.

Ορφανά παιδάκια, μόνα σε παιδική χαρά φτιαγμένη πάνω σε ναρκοπέδιο. Αυτό είμαστε. Γαμημένες μαριονέτες με μνήμη ψαριού κι ιδανικά με ημερομηνία λήξης. Το χειρότερο βέβαια, είναι το χειροκρότημα που ρίχνουμε στον καθρέφτη βλέποντάς μας. Γαμώ τα παιδιά είμαστε!

Δεν είναι η ευθανασία ονείρων το μόνο μας λάθος. Ούτε το μίσος που αγοράζουμε σε μεγάλες ποσότητες. Ούτε καν τα αντι-ιδεώδη που καλλιεργούμε. Είναι ότι ξεχνάμε. Δε το βασανίζουμε το ρημάδι. Προτιμάμε να ξεχνάμε. Θέλουμε εκπλήξεις. Θέλουμε κάτι νέο. Και μετά το σβήνουμε. Δεν έχει υπάρξει ποτέ.

Σε ένα γαμημένο deja-vu κλεισμένη όλη η ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν κάνει κύκλους. Γυρνάει τόσο μα τόσο γρήγορα που είναι σαν να ξεπλένει τις κηλίδες του παρελθόντος μας. Κι από μουτζούρες άλλο τίποτα. Σπιλώνουμε επαγγελματικά. Τίποτα δε μαγνητίζει για πολύ την προσοχή μας. Γύρω-γύρω όλοι. Κι οι νάρκες στα ξυπόλητά μας πόδια.

Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από αυτήν την παιδική χαρά θανάτου είναι να περπατήσουμε. Να ανατινάξουμε τις νάρκες με τα πέλματά μας., να σκοτώσουμε τον φόβο μας, να βιάσουμε τον βιαστή μας. Παιδάκια-σακούλες γεμάτες με συναισθήματα είμαστε.

Δε θυμάμαι. Τι έλεγα πιο πριν;

Νυχτερινή πορεία.

Είμαστε σκιές που έχουνε ανθρώπους. Απομεινάρια μιας άλλης εποχής, επιζώντες ενός νοητικού πυρηνικού ολοκαυτώματος. Πρόσφυγες σε ξένη γη, θαμώνες σε σκοτεινούς καιρούς. Δε είδαμε τόσα χρόνια ποτέ ανατολή. Βαδίζουμε υπόγεια, στα τυφλά, κρατώντας το χέρι ενός επίσης τυφλού οδηγού. Πίνουμε δάκρυα για να μην πάθουμε αφυδάτωση, πολλές φορές τα δικά μας. Η απόσταση ματιών-στόματος έτσι κι αλλιώς είναι πολύ μικρή.

Είσαστε προσκεκλημένοι στην βραδινή μας πορεία. Φορέστε την πανοπλία του χαρακτήρα σας κι ελάτε. Θα αποδράσουμε από τα τετριμμένα θα πάμε ένα βήμα παραπέρα. Θα μετακομίσουμε τις εμπειρίες μας σε πιο ασφυκτικά τοιχώματα. Μέχρι να τις συνθλίψουμε. Να μην σκεφτόμαστε. Πονάμε.

Ένα βήμα την φορά μας συμβούλευαν. Εμείς, ως γνωστό, δεν ακούγαμε. Και κάπου στην μέση της διαδρομής χάλασε ο βηματισμός. Και παραστρατήσαμε. Βγήκαμε εκτός πορείας. Οι άλλοι δεν μας περίμεναν. Και να `μαστε τώρα. Μόνοι στα καταγώγια του νου μας. Αποκλεισμένοι κι αποδυναμωμένοι. Χωρίς οδηγό. Χωρίς μέλλον…

Κοκτέιλ Ναπάλμ κι Υγρό Άζωτο.

Μανιοκατάθλιψη. Την μια μένουμε για καιρό εγκλωβισμένοι στον εαυτό μας και την άλλη φιλοδοξούμε να πνίξουμε τον κόσμο με τις λέξεις μας. Μιλάμε και ακούμε μόνο εμείς αυτά που λέμε ή αλλιώς δεν θέλουμε να ακούμε τίποτα. Το τίποτα γίνεται η προσδοκία μας ή γινόμαστε ένας Θεός και το κέντρο του σύμπαντος. Μία κάτω, μία πάνω. Θλίψη και μανία. Άσπρο και μαύρο. Όπως μέσα, έτσι κι έξω…

Ανισορροπία. Φερόμαστε καλά, φερόμαστε άσχημα. Αναποφασιστικότητα. Οι ερωτήσεις κι οι απαντήσεις χορεύουν παρανοϊκά μες στο μυαλό μας. Διαλέγουμε στην τύχη. Το μετανιώνουμε. Ξαναδιαλέγουμε. Το ίδιο. Ναι-όχι-ναι-όχι-ναι. Πνευματικός φαύλος κύκλος. Τζογάρουμε. Και στο τζόγο κανείς δεν κερδίζει. Θέλω αυτό. Όχι, δεν το θέλω. Μήπως το θέλω; Τι σκατά θέλω επιτέλους; Όπως μέσα, έτσι κι έξω…

Δυσθυμία. Έτσι αρχίζουν όλα. Η διάθεσή μας μεταβάλλεται σαν υγρό που συνεχώς ανακατεύεται. Διαλέγουμε την διάθεση που μας συμφέρει. Και βγάζουμε το συναίσθημα. Που το αλλάζουμε στην πορεία. Πολλές φορές. Και από υγρό άζωτο διάθεση βγάζουμε ναπάλμ συναισθήματα. Δεν τα αναγνωρίζουμε ούτε και εμείς. Πως έχω γίνει έτσι; Ήμουνα καλύτερος, χειρότερος, διαφορετικός. Αδιάφορο; Ενδιαφέρον; Όπως μέσα, έτσι κι έξω…

Κυκλοθυμία. Γίνεται τρόπος ζωής. Ζητάμε λυτρωτές, μεσσίες, αποδιοπομπαίους τράγους και έντονες έως σοκαριστικές συγκινήσεις. Έχουμε μπλέξει άσχημα. Με την πάρτη μας. Τίποτα δε μας μεθάει, τίποτα δε μας ταρακουνάει. Το εσωτερικό μας συναισθηματικό εκκρεμές χτυπάει τώρα από το ένα τοίχωμα στο άλλο. Και μας πληγιάζει. Όπως μέσα, έτσι κι έξω…

Κάθαρση. Ζητάμε κάθαρση. Ζητάμε να σπάσουν οι αλυσίδες. Ζητάμε να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους, αλλά μετά μας φαίνεται ότι όλα τα πτώματα έχουν το ίδιο χρώμα. Θα φτύσουμε στους τάφους τους ή είναι κάτι κακό; Τζίζζζζζ!

Καθόμαστε απόμερα στο πιο κακόφημο μπαράκι της ζωής μας, με μπάρμαν τον Μπορίς Βιάν και ζητάμε να μας φτιάξει ένα κοκτέιλ Ναπάλμ κι Υγρό άζωτο. Θα κάνουμε φασαρία απόψε. Όπως μέσα, έτσι κι έξω…

Η χώρα του σκότους.

Μες στην χώρα του πνευματικού σκότους, τι προφίλ μπορεί να έχουμε;

Είναι η χώρα μας αυτή. Που βασιλεύει η απληστία και το κέρδος. Που οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί και οι πλούσιοι παραμένουν πλούσιοι. Που οι επιρροές έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Που η αστυνομία σκοτώνει κάθε αθωότητα με τις ευλογίες της εκκλησίας και του κράτους. Σύνηθες φαινόμενο. Που οι πολυεθνικές κατασκευάζουν και μοσχοπουλούν ιδανικά σε τιμή ΈΚΠΛΗΞΗ! (Τηλεφωνήστε ΤΩΡΑ!). Που η διαστρέβλωση της προόδου και της ηθικής έχει συνταγματικά κατοχυρωθεί. Που ο φόβος ξεκινάει με το που θα ξυπνήσουμε το πρωί μέχρι να δούμε τους βραδινούς μας εφιάλτες. Και εμείς θεατές και συνεργοί του θεάτρου αυτού του παραλόγου. Με αμαρτίες να στάζουν από τα χέρια μας και κακουργήματα στον ψυχισμό μας. Να δούμε τώρα λίγη τηλεόραση;

Υψώνουμε λάβαρα εθνικοφροσύνης και ιαχές εναντίων των απρόσωπων εχθρών μας στο όνομα του Θεού και της εθνικής μας υπερηφάνειας. Ραπίζουμε τα χέρια που μας ζητάνε ελεημοσύνη γιατί είναι μιαρά και βρώμικα. Το χρώμα του δέρματος καθορίζει το πρόστιμο και την τιμωρία που θα υποστούμε. «Πας μη Έλλην, βάρβαρος», για αυτό «Άρον, άρον σταύροσων αυτόν». Και πιάνουμε λεκτικές και υλικές πέτρες για να ξεκινήσει ο λιθοβολισμός. Των μαύρων προβάτων.

Έχουμε τυφλωθεί τελείως. Και καθώς όλα φαντάζουν μαύρα μπροστά μας, το ίδιο χρώμα μοιράζεται και η καρδιά μας. Το ίδιο και οι ελπίδες μας για το μέλλον. Και αφήνουμε αυτό το κληροδότημα-τερατούργημα στις καταδικασμένες επερχόμενες γενιές. Στα παιδιά που θα εξουσιάζονται από κάλπικους πολιτικούς και εθνικούς καθοδηγητές. Και τρίβουμε σαρδόνια τα χέρια μας γνωρίζοντας ότι δεν είμαστε οι μόνοι που μαρτύρησαν. Θα σύρουμε στο λάκκο του καθαρτηρίου και το μέλλον της χώρας μας. Της χώρας του σκότους.

Να παίξω λίγο playstation τώρα μαμά;

Το τζίνι βγήκε έξω από το μπουκάλι…

Πατέρα, μητέρα, κοιτάξτε το μικρό σας τέρας. Εδώ είμαι. Είμαι ήρωας. Είμαι μηδενικό. Είμαι εγώ. Ο γητευτής. Ο σκληρός. Ο αδύναμος. Ο νικητής και νικημένος. Ο μεσσίας κι ο προδότης. Ο βιαστή κι ο βιασμένος. Αυτός που γυρνάει πάντα και το άλλο μάγουλο.
Απότομα ξεκίνησαν και μας έπνιξαν όλα αυτά. Ξεσηκώθηκα. Λυπήθηκα. Οργίστηκα. Αυτοκαταστράφηκα. Το τζίνι βγήκε έξω από το μπουκάλι και δεν μπορούμε να το ξαναβάλουμε μέσα. Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε. Ανοίξαμε στην ψύχωση. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. We `re open and rotten.
Βλάπτουμε σοβαρά την υγεία όταν σκεφτόμαστε. Όταν επινοούμε κλισέ αντεπίθεσης στο κατεστημένο. Που εμείς καταστήσαμε. Κατασκευαζόμαστε. Με δομικά υλικά από δεύτερο χέρι. Εκστασιαζόμαστε συνειδητοποιώντας ότι αποτελούμε το υπέρτατο γκάτζετ που έχουμε. Εμείς. Τα μικρά τέρατα.
Απίθανες καταστάσεις για πιθανούς ανθρώπους. Οι φρανκενστάιν του εικοστού πρώτου αιώνα. Ο εαυτός μας τώρα πια φαντάζει στα μάτια μας ξενόμορφος. Στον καθρέφτη μένει κάποιος άλλος. Ούτε καν γνωστός.
Ουρλιάζουμε προκαλώντας τρόμο στους εχθρούς μας. Παραμονεύουμε στις σκιές για το επόμενό μας θύμα. Καρτερικά. Ψυχρά.
Το τζίνι είναι ακόμα έξω από το μπουκάλι. Φοβόμαστε. Εμάς.

Αναδιπλώνουμε τις επιθυμίες μας. Κοιτάξτε μας. Δίνουμε την απόλυτη παράσταση στο σαδιστικό κοινό μας. Που θέλει να μας δει να πεθαίνουμε. Η τελευταία μας ανάσα αξίζει τα λεφτά του εισιτηρίου που πλήρωσαν. Και εμείς θέλουμε να λυτρωθούμε από τον καταναλωτισμό. Κοιτάξτε μας λοιπόν! Το αποφασίσαμε. Θα αφήσουμε το τζίνι ΈΞΩ από το μπουκάλι…

Griechenstein (ένα multiplayer shoot `em up)

Το θέμα είναι να είσαι εντός θέματος. Οι μεγάλοι και τρανοί μας «φύρερ» (zieg heil όλοι μαζί) ψηφίζουν τα υδροκυανικά τους διατάγματα και μας τα ποτίζουν την ώρα που ονειρευόμαστε. Ξυπνάμε δηλητηριασμένοι για την υπόλοιπη μέρα μας και η γεύση αυτή δεν φεύγει ποτέ. Η γεύση της χολής. Προτείνω λοιπόν κάποια cheats για όλους εμάς (τους reality gamers), μπας και περάσουμε την πίστα (χωρίς να χάσουμε «κανονάκι»).

1. Κάθε 1η Σεπτέμβρη να πηδάνε 15.000 άνεργοι από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο κάτω στην θάλασσα.

2. Όποιος έχει παράπονα από την εργασία του στο Δημόσιο θα μετατίθεται στην Ιαπωνία όπου και θα υποχρεώνεται να κάνει χαρακίρι εντός 24 ωρών.

3. Οι άδειες όλες αναστέλλονται. Θα έχετε μπόλικο καιρό να ζήσετε την ζωή σας όταν πεθάνετε (κι ας σας φαίνεται οξύμωρο).

4. Όλοι οι «ξένοι» να πάνε στην χώρα τους και αφού είμαστε και εμείς ξένοι, να αδειάσει η Ελλάδα και να μείνουν αυτοί που κυβερνάνε (να κυβερνούν τους εαυτούς τους)

5. Κανείς άνθρωπος δεν είναι «λαθραίος». Λαθραία είναι αυτά που μας κάνουν.

6. Όσοι δεν έκοψαν το κάπνισμα από 1η Ιουλίου θα βασανιστούν φριχτά. Θα βλέπουν όλοι μέρα μαγνητοσκοπημένα debates των τελευταίων 50 χρόνων.

7. Όσοι ψηφίσουν θα εκτελεστούν.

8. Όσοι δεν ψηφίσουν θα σταλούν στο εκτελεστικό απόσπασμα.

9. Οι φυλακισμένοι θα εκτελεστούν.

10. Οι οδηγοί ελικοπτέρων θα εκτελεστούν (βλέπε άνωθεν)

11. Όποιος σταματήσει τώρα να διαβάζει το άρθρο θα εκτελεστεί

12. Απαγορεύονται τα όνειρα και τα κλάματα.

13. Έχουμε πάντα δίκιο.

14. Έχετε πάντα άδικο.

15. Αν θεωρείτε τα παραπάνω μαλακίες, είστε επαναστάτες και θα σταλείτε μαζί με τους δημόσιους υπαλλήλους στην Ιαπωνία όπου και θα κάνετε χαρακίρι.


Ευχαριστώ για το χρόνο σας. Μη μασάτε…

Εισαγωγές από την Πέργαμο

Ένα καλοκαίρι (κι αυτό κουτσό, μισαλό κι ανάποδο αφού φεύγουμε με κάποιες μέρες άδεια), δεν είναι ποτέ αρκετό για να μας ξεκουράσει. Και τώρα τα κεφάλια πάλι μέσα και σκάσε και κολύμπα. Φτου κι απ` την αρχή. Και να φανταστείς ότι είμαι και χειμωνιάτικος τύπος.
Δε μας φτάναν τόσα αιδοία φέραμε κι απ` την Πέργαμο. Η κρίση συνεχίζεται, ο κόσμος έχει φρικάρει, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και η κοινωνία εμάς. Τα όνειρά μας συνεχίζουν να τα προδίδουν, το μέλλον μας ξαναχρωματίζεται γκρι και μέσα σε όλα αυτά έχουμε και άδικο. Το σωστό να λέγεται. Άπνοια. Πανικός.
Πολλά σκεφτόμαστε, σε λίγα επιμένουμε και τίποτα δεν κάνουμε. Απλά και όμορφα.
Θέλετε να μάθετε περισσότερα;


Τα χρώματα διαλέγουν ποιους θα υποστηρίξουν, τα κορίτσια παίρνουν ιδέες τι θα φορέσουν από την τελευταία λέξη της μόδας, τα ζώα θυσιάζονται για αυτά, τα αγόρια προβληματίζονται για το φύλο τους, οι άντρες κατασκευάζονται, οι γυναίκες αναλίσκονται και ο Θεός δεν είναι εδώ. Να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού. Εδώ δε πιάνουν οι κατάρες, δε πιάνουν οι ευχές.
Θέλετε να καταναλώσετε περισσότερα;


Μην ξεχάσετε να βάλετε πετρέλαιο. Να πάρετε τσάντες, κασετίνες, briefcases, blanco, μοιρογνωμόνια, χάρακες, φλασάκια, λάστιχα για το αμάξι, φαί για το παιδί, να βγάλετε τα σκουπίδια, να σηκώσετε το καπάκι της λεκάνης, να κλάψετε, να καβλώσετε, να πάθετε έμφραγμα, να πείτε ευχαριστώ.
Μην περιμένετε να πάνε όλα καλά, να σας ακούσει ο Θεός, να έρθει το λεωφορείο, να κόψετε το κάπνισμα, να σας πουν ευχαριστώ, να αδυνατίσετε, να βγάλετε μαλλιά, να πάρετε αύξηση, να έρθετε στην ώρα σας.
Όλα αυτά συν τα αιδοία από την Πέργαμο.
Θέλετε να ελπίζετε περισσότερα;

Οχτώ μήνες θαμμένοι ζωντανοί.

Γαύγισαν κάποια χρώματα έξω από το παράθυρό μου πως ξημερώνει μια νέα μέρα, ξεχωριστή. Και με καλή, ξεχωριστή κι εγώ διάθεση σηκώθηκα σα τυφλός που ξαναβρίσκει το φως του να κοιτάξω έξω. Η μέρα, μια παλέτα σουρεαλιστή ζωγράφου υπό την επήρεια σκληρών ναρκωτικών. Πόσο πιο τέλεια θα μπορούσε να χαράξει;


Το πρόσωπό μου, και αυτό χαρακωμένο από τα σκεπάσματα, συσπάστηκε για να απορροφήσει το φως. Πίσω από τα μάτια μου ο συνειδησιακός θερμαστής άναβε την εγκεφαλική φωτιά. Hey, ho, let`s go…Όλο το προσωπικό stand-by.

Τι μας απασχολεί:
Μία υπαρξιακή ευτυχία.
Δύο ψεύτρες δυστυχογεννήτριες.
Τρία σημάδια του χρονικού καιρού.
Τέσσερις δομές στο μίξερ.
Πέντε φοβίες συναλλαγής.
Έξι φίλοι ναυαγοσώστες.
Εφτά αντεπιθέσεις ριζικές.
Οχτώ μήνες θαμμένοι ζωντανοί.

Η μέρα μου άρχισε να σκουραίνει. Έχω την στρατηγική. Δεν έχω τα όπλα. Ξέρω το πεδίο. Δεν βλέπω τους εχθρούς. Ό,τι ματώνει, πεθαίνει. Ό,τι δε νοιώθει ενοχές, δεν έχει αίμα. Gabba-gabba, HEY!

Αισθάνομαι σαν τον φύλακα στην σίκαλη. Μόνο που αντί για μικρά παιδιά πιάνω τις χαρές μου λίγο πριν γκρεμιστούν στο χάος. Κι είμαι καλός σε αυτό. Όμως δε θα αντέξω για πολύ.

ΣΤΟΠ! ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ!

Η αυτοανάλυση έφτασε στο πεντηκοστό της λεπτό.

Τώρα πείτε μου και σεις τα δικά σας…

Αιχμάλωτος...

Το ομορφότερο φως του κόσμου ανθίζει στην καρδιά ενός παιδιού που κοιτάει ανέκφραστο το ταβάνι. Στις αύρες που λικνίζονται ρυθμικά μπροστά στα μάτια μας, θολώνοντας το οπτικό μας πεδίο. Ζωγραφίζουμε τον αέρα της πόλης με γήινα χρώματα. Η τελευταία πνοή του πονηρού αμαρτωλού δίνει ανάσα ζωής στο νεογέννητο μικρό Θεούλη. Level-up. Αλλαγή πορείας. Ακουμπάμε προσεκτικά την Θεϊκή μας υπόσταση στο μπαούλο. Θα την φυλάξουμε μαζί με τα καλοκαιρινά.

Οι ιδέες ξεσηκώθηκαν και κάνουν πάρτυ στο μυαλό μας. Γυμνές. Πολύμορφα διεστραμμένα libido συναγωνίζονται σε συναισθηματικά extreme sports. Παίρνουμε αμνηστία από την άγνοια. Σταματάμε τα καταναγκαστικά έργα στο προαύλιο του καθαρτηρίου. Free will is such a bitch. Μας αρέσει. Μας αιχμαλωτίζει σαν εκείνο το πρώτο άγγιγμα της νέας ψυχής.

Υπάρχει ζεστό κλίμα στον αέρα. Όλα φαίνονται ροζ (και δεν φοράμε καν τα ροζ γυαλιά μας…). Περπατάμε γιατί αισθανόμαστε όμορφα το πέλμα μας να ακουμπάει το έδαφος. Μας δίνει όγκο και υπόσταση. Μας εξάπτει την δημιουργία. Ο χαμένος στις σκέψεις άνθρωπος που ήμασταν αποκτάει κηδεμόνα. Νοιώθουμε προστασία. Είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε…

Μπορεί να μην γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας…
Ίσως να κρύβουμε τις αρετές μας…
Είναι πιθανό να παραστρατήσαμε…

Αρκεί να σε κοιτάξει ένα βρέφος για να τα ξεχάσεις όλα και να καταρρεύσεις μέσα του…