Βασίλισσες-ζόμπι καλόγριες στην ζούγκλα των ανθρωποφάγων κουνουπιδιών.

Να πως έχει το πράγμα. Χάος ολικό περιφέρεται στον αέρα και στις καρδιές μας. Τα πλοκάμια της αποδιοργάνωσης έχουν σκορπιστεί παντού και βουλιάζουν τα καράβια με τα εφηβικά πρόωρα θανατωμένα όνειρά μας. Η δολοφονίες γίνονται στην μήτρα τώρα. Η πρώτη ανάσα μας πέφτει θανάσιμα λαβωμένη.

«Σήμερα είναι η νύχτα της μεγάλης σφαγής. Φέρε τα κλειδιά, θα πάρουμε την κλούβα σήμερα. Θα φέρω μπύρες. Έχουμε ασημένια, λαμπερά σήματα μπάτσου στο στήθος. Πάμε να πλακώσουμε τίποτα άστεγους. Θα την πέφτουμε έξι σε έναν. Πολύ πλάκα…»

Πόσο θα άλλαζε η ζωή μας αν γινόμασταν πιο ανθρωπιστές; Καθόλου. Γιατί δε θέλουμε. Έτσι. Οι μεγάλες, καταστροφικές, χολυγουντιανές εκρήξεις είναι πιο εντυπωσιακές. Δεν σκεφτόμαστε. Ανατινάσσουμε.

Καρεκλοκένταυροι, εξουσιαστές, βασίλισσες πεθαμένες ζόμπι σε θέσεις κλειδιά. Δίνουν νέα, νεκρόμορφη πνοή στην μιζέρια που λέμε καριέρα. Κι εκεί ξυπνά η πιο ηλίθια αντίσταση που υπήρξε ποτέ. Η αντίσταση του δευτεροκλασάτου κουνουπιδιού που καταβροχθίζει τα παιδιά του για να προστατέψει την κυριαρχία του επί της ηλιθιότητας. Μόνο εμείς έχουμε το δικαίωμα να εθελοτυφλούμε μπρος στην απόδραση από την παγίδα που έχουμε εγκλωβιστεί. Η έξοδος είναι ανοιχτή για όλους, αλλά τα ανθρωποφάγα κουνουπίδια καραδοκούν…

«Έχω άλλα σχέδια για σένα αγάπη μου. Σαν πρώτη ύλη, σε χρησιμοποιώ για την ανοικοδόμηση του τείχους που θα με προστατέψει. Ούτε που ξέρω το όνομα σου…»

Για το καλό μας οι καλόγριες υψώνουν εκκλησιαστικές νευρώσεις, ευλογούν ιερούς πολέμους και στέλνουν τα ηλίθια ανθρωποφάγα κουνουπίδια να θυσιαστούν στην μάχη με άλλα ηλίθια κουνουπίδια. Ζούγκλα.

«Σηκώνεις τα κενά μάτια σου και με κοιτάς. Τι βλέπεις; ΤΙΠΟΤΑ…

Τίποτα…
τίποτα
τιπ…