Ορφανά παιδάκια, μόνα σε παιδική χαρά φτιαγμένη πάνω σε ναρκοπέδιο. Αυτό είμαστε. Γαμημένες μαριονέτες με μνήμη ψαριού κι ιδανικά με ημερομηνία λήξης. Το χειρότερο βέβαια, είναι το χειροκρότημα που ρίχνουμε στον καθρέφτη βλέποντάς μας. Γαμώ τα παιδιά είμαστε!
Δεν είναι η ευθανασία ονείρων το μόνο μας λάθος. Ούτε το μίσος που αγοράζουμε σε μεγάλες ποσότητες. Ούτε καν τα αντι-ιδεώδη που καλλιεργούμε. Είναι ότι ξεχνάμε. Δε το βασανίζουμε το ρημάδι. Προτιμάμε να ξεχνάμε. Θέλουμε εκπλήξεις. Θέλουμε κάτι νέο. Και μετά το σβήνουμε. Δεν έχει υπάρξει ποτέ.
Σε ένα γαμημένο deja-vu κλεισμένη όλη η ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν κάνει κύκλους. Γυρνάει τόσο μα τόσο γρήγορα που είναι σαν να ξεπλένει τις κηλίδες του παρελθόντος μας. Κι από μουτζούρες άλλο τίποτα. Σπιλώνουμε επαγγελματικά. Τίποτα δε μαγνητίζει για πολύ την προσοχή μας. Γύρω-γύρω όλοι. Κι οι νάρκες στα ξυπόλητά μας πόδια.
Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από αυτήν την παιδική χαρά θανάτου είναι να περπατήσουμε. Να ανατινάξουμε τις νάρκες με τα πέλματά μας., να σκοτώσουμε τον φόβο μας, να βιάσουμε τον βιαστή μας. Παιδάκια-σακούλες γεμάτες με συναισθήματα είμαστε.
Δε θυμάμαι. Τι έλεγα πιο πριν;
