Δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Την έχουμε πάντα σπίτι μας, περιμένοντας να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή. Μας εξουσιάζει και μας καθοδηγεί. Είναι ένα από τα τόσα ψέματα της ζωής μας που μας κρατάνε κοντά στην αλήθεια. Ο οικιακός μας ψυχρός πόλεμος, το δικό μας πεντάγωνο, ο προσωπικός μας πόλεμος των άστρων. Κάθε σπίτι και μια βόμβα. Κάθε βόμβα για κάθε γείτονα. Για να καθαρίζουμε τους κακομούτσουνους και αυτούς που μας την σπάνε. Για να βάζουμε τέλος στα ιδιαίτερά μας Βιετνάμ…
Ποιο το νόημα να χρησιμοποιούμε τις ατομικές μας βόμβες για τους εχθρούς μας, εφόσον έχουμε τόσα εσωτερικά προβλήματα; Μπορούμε να καθαρίσουμε τους φτωχούς, τους συνταξιούχους, τους «ξένους-πας μη έλλην βάρβαρος», τους ναρκομανείς και όλους γενικά του τέντυ-μπόϊδες. Μπορούμε να την καβαλίσουμε και να πετάξουμε και να συντριβούμε στο πρώτο σχολικό που θα δούμε. Μπορούμε να κάνουμε έρωτα μαζί της και να γεννήσουμε πλουτωνιακά παιδιά, απογόνους του φονικότερου δονητή της υφηλίου. Έτσι πέφτει ο πληθωρισμός και η ανεργία. Τα ακούμε τρώγοντας στις ειδήσεις…
Ο πόλεμος για την αξιοπρέπειά μας έχει αρχίσει. Τα media ες-ες έχουν εισχωρήσει σε κάθε σπίτι. Τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι έτοιμα. Είναι πολυκατοικίες. Έχουν φρουρούς, κηπουρούς, χαφιέδες και τρελούς. Ανακριτές και ιερές εξετάσεις. Πρέπει να αρματωθούμε. Να σκοτώσουμε για να μην σκοτωθούμε. Να φοβηθούμε.
Αρχαία ένστικτα, βαθειά θαμμένα ξυπνάνε. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Εκκλησιαστικές νευρώσεις. Ιερές σταυροφορίες με ρομφαίες τις ατομικές μας βόμβες. Το μίσος μας τυφλό, σαν τον έρωτα και την δικαιοσύνη. Πράγματι, η ατομική βόμβα δόθηκε από το φιλεύσπλαχνο χέρι του Θεού. Του Ευρωθεού. Για το καλό μας. Δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά…
