Ρώτα καλύτερα την μάνα μου…(αν θες να φτιάξεις ένα τέρας).

Εκείνη ξέρει καλύτερα. Εκείνη πλάθει τα παιδιά της. Εκείνη είναι η αφετηρία. Εκείνη και οι εμπειρίες της. Εκείνη και τα πιστεύω της. Εκείνη και η αντίστασή της στην πλύση του εγκεφάλου της. Καθαρότητα παντού.

Θες να φτιάξεις ένα τέρας που να μην φοβάται; Θες να φτιάξεις ένα τέρας που να το φοβούνται οι άλλοι; Θες το τέρας σου αυτό να μπορεί να σκέφτεται, να αντιστέκεται, να αντιπαρατίθεται, να εκτίθεται; Θες να είναι ένα τέρας χαμογελαστό, αισιόδοξο, άδολο κι ειλικρινές; Θες να προκαλεί την απέχθεια του κραταιού κόσμου και να κάνει παρέα ΜΟΝΟ με άλλα τέρατα εξίσου αποκρουστικά; Θες ένα τέρας σκιάχτρο του κατεστημένου που να κλαίει χωρίς ενοχές και να αγαπάει χωρίς συμβολαιογραφικές πράξεις;

(κάτι μέσα μου ξυπνάει και βγαίνει από την λήθη του…)

Ρώτα την μάνα μου καλύτερα. Εκείνη δεν άφησε τα παιδιά της να τα πιάσουνε με γάντια όταν γεννιόντουσαν. Εκείνη δεν έπαθε κατάθλιψη όταν ασχολήθηκε με τα παιδιά της. Εκείνη δεν τα βλαστήμησε όταν αυτά την έκριναν. Εκείνη δεν τα μεγάλωσε με φόβο τι θα γίνουν. Με φόβο στις ψυχές τους. Με μίσος για τους έξω από την οικογένεια.

Αν θες να φτιάξεις ένα τέρας, πρέπει να ξέρεις. Πρέπει να ξέρεις πως είναι τα τέρατα. Φοράνε μάρκες; Πάνε στην δουλειά; Είναι καλοί μαθητές στο σχολείο; Πολεμάνε για την πατρίδα; Πεθαίνουν κανονικά; Θυσιάζονται για εμάς; Μας πουλάνε όνειρα; Παίζουν με τις αδυναμίες μας; Κρύβονται στις σκιές ή στα σπίτια τους ή στην δουλειά τους ή στα λεφτά τους;

(…έρχεται και με πνίγει μια παρόρμηση να ουρλιάξω στους άλλους…)

Ρώτα για να μάθεις. Να ξέρεις όμως φίλε μου. ΠΟΤΕ δεν πρέπει να μετανιώσεις για το τέρας που με τόσο κόπο έφτιαξες…

Το Λούνα Παρκ είναι ασφαλές (και παραμένει πάντα το ίδιο…)

Πόλεμοι στην Μέση Ανατολή, μετωπικές συγκρούσεις κυβερνήσεων και συνδικάτων, λοιμοί επεκτατικοί σε όλο τον κόσμο. Ανεργία, εξευτελισμός, αναξιοκρατία. Απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, φόβος για το μέλλον. Στοιχήματα για τον Θεό, εκκλησιαστικές νευρώσεις, ρατσισμός, ξενοφοβία, ντόπια «τρομοκρατικά» χτυπήματα. Θάνατοι για το πετρέλαιο, για τα δάνεια, για το κέρδος. Μολυσματικές ασθένειες, οικονομικές κρίσεις, εγκληματικές αυξήσεις, παρακράτος, μαζική παράνοια. Ο κόσμος σείεται και βράζει συθέμελα, έτοιμος να εκραγεί. Μόνο που…

…το Λούνα Παρκ είναι ασφαλές. Οι κλόουν συνεχίζουν να μας διασκεδάζουν. Το ρόλερ-κόστερ συνεχίζει να μας εξιτάρει. Τα αρκουδάκια συνεχίζουμε να τα παίρνουμε σαν έπαθλο. Την είσοδο συνεχίζουμε να την πληρώνουμε. Εδώ είναι όλα τέλεια, όμορφα. Δεν κινδυνεύουμε από τίποτα. Ζούμε το όνειρό μας…

Κι άλλοι φόροι, κι άλλες περικοπές, περισσότερες απεργίες, περισσότερες κραυγές. Χρέη στο δημόσιο, τζόγος, πλαστό σεξ, διακοπές με πιστωτικές δόσεις, γεννήσεις για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, γενικευμένο άγχος, πανικός, μανιοκατάθλιψη. Καταπίεση, λιτότητα, πτώματα στρωμένα να πατήσουμε πάνω, κατουρημένες ποδιές φιλημένες και στοιβαγμένες στην γκαρνταρόμπα μας, εικονικές σχέσεις, ταξικό μίσος, δογματισμός. Μόνο που…

…το Λούνα Πάρκ παραμένει πάντα το ίδιο. Κανείς δεν πρόκειται να βλάψει τους διασκεδαστές μας. Και πάντα θα παραμένει το ίδιο. Μέσα του πάντα θα αισθανόμαστε οικεία και θα ψευδομυρίζουμε τα σπιτικά κουλουράκια και τις νυχτερινές αγκαλιές της μαμάς μας. Πάντα θα μας λένε εκεί ότι μας αγαπάνε και ότι είμαστε οι αγαπημένοι τους πελάτες. Πάντα θα ερχόμαστε σε οργασμό μέσα στην ροζ φαντασίωση του Λούνα Παρκ μας…

Έκπτωτα ιδανικά, χωρισμοί, απώλειες, προβλήματα υγείας, παραπληγική σκέψη…ΡΕΕΕΕΕΕΕ! ΜΗΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΤΕ! ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΕΤΣΙ! ΜΗΝ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΛΕΣΤΕ!!!

ΤΟ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣ. ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ…

Η ατομική βόμβα είναι θεόσταλτο δώρο.

Δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Την έχουμε πάντα σπίτι μας, περιμένοντας να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή. Μας εξουσιάζει και μας καθοδηγεί. Είναι ένα από τα τόσα ψέματα της ζωής μας που μας κρατάνε κοντά στην αλήθεια. Ο οικιακός μας ψυχρός πόλεμος, το δικό μας πεντάγωνο, ο προσωπικός μας πόλεμος των άστρων. Κάθε σπίτι και μια βόμβα. Κάθε βόμβα για κάθε γείτονα. Για να καθαρίζουμε τους κακομούτσουνους και αυτούς που μας την σπάνε. Για να βάζουμε τέλος στα ιδιαίτερά μας Βιετνάμ…

Ποιο το νόημα να χρησιμοποιούμε τις ατομικές μας βόμβες για τους εχθρούς μας, εφόσον έχουμε τόσα εσωτερικά προβλήματα; Μπορούμε να καθαρίσουμε τους φτωχούς, τους συνταξιούχους, τους «ξένους-πας μη έλλην βάρβαρος», τους ναρκομανείς και όλους γενικά του τέντυ-μπόϊδες. Μπορούμε να την καβαλίσουμε και να πετάξουμε και να συντριβούμε στο πρώτο σχολικό που θα δούμε. Μπορούμε να κάνουμε έρωτα μαζί της και να γεννήσουμε πλουτωνιακά παιδιά, απογόνους του φονικότερου δονητή της υφηλίου. Έτσι πέφτει ο πληθωρισμός και η ανεργία. Τα ακούμε τρώγοντας στις ειδήσεις…

Ο πόλεμος για την αξιοπρέπειά μας έχει αρχίσει. Τα media ες-ες έχουν εισχωρήσει σε κάθε σπίτι. Τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι έτοιμα. Είναι πολυκατοικίες. Έχουν φρουρούς, κηπουρούς, χαφιέδες και τρελούς. Ανακριτές και ιερές εξετάσεις. Πρέπει να αρματωθούμε. Να σκοτώσουμε για να μην σκοτωθούμε. Να φοβηθούμε.

Αρχαία ένστικτα, βαθειά θαμμένα ξυπνάνε. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Εκκλησιαστικές νευρώσεις. Ιερές σταυροφορίες με ρομφαίες τις ατομικές μας βόμβες. Το μίσος μας τυφλό, σαν τον έρωτα και την δικαιοσύνη. Πράγματι, η ατομική βόμβα δόθηκε από το φιλεύσπλαχνο χέρι του Θεού. Του Ευρωθεού. Για το καλό μας. Δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά…

Η αιωνιότητα είναι πολύς, γαμημένος χρόνος.

Υπάρχει ένα μέρος όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι σε αυτόν τον γαμημένο κόσμο. Για τον καθένα μας είναι διαφορετική τοποθεσία, διαφορετικός χρόνος και διαφορετική διάσταση. Με διαφορετική αντίληψη και διαφορετική αίσθηση του καλού ή κακού. Ναι, καλώς ή κακώς, ο προσωπικός μας παράδεισος είναι διαφορετικός…

Για μένα είναι μέσα στο κεφάλι μου. Κάτω από γκόθικ φοίνικες και ατέλειωτους ορίζοντες ελευθερίας και ευημερίας. Χωρίς δημόσιους ή ιδιωτικούς κατήγορους να σε δείχνουν με το δηκτικό τους δάχτυλο. Χωρίς το προσωπείο των προσωπικοτήτων να σε επισκιάζουν. Χωρίς όρια στα όνειρα και στις ελπίδες. Χωρίς ενοχές για τους καθημερινούς άθλους που επιτυγχάνουμε. Χωρίς λογοκρισία…

Έχει αναμεμιγμένα όλα τα χρώματα του ορατού μας φάσματος. Έχει χώρους αναψυχής για τις βρεφικές ψυχές μας, χωρίς υποκατάστατα σεροτονίνης. Έχει ηδονές που σε κάνουν να ματώνεις από οργασμό. Κι όλα αυτά μόνο με συναισθηματικές επενδύσεις. Δωρεάν. Πληρώνεις μόνο με δάκρυα. Και στο συγκεκριμένο μέρος τα καθημερινά μας δάκρυα τα ξεπλένουμε με τα δάκρυα της επόμενης μέρας. Κι όμως μέσα στον πολύχρωμο, εύοσμο και ιδανικό μας κόσμο κάτι δεν πάει καλά…

Καλό θα ήταν λέμε να μπορούσαμε να τα ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ όλα αυτά. Μόνοι μας αισθανόμαστε ότι κάτι λείπει. Υπερπλήρεις από συναισθήματα και νοητικές αναθυμιάσεις, θέλουμε να εξαπλώσουμε και παντού γύρω μας τον ιό της αυτοπραγμάτωσης. Η αιωνιότητα είναι πολύς, γαμημένος χρόνος. Δε μπορούμε να το υπομένουμε…

Η προσωπική μας νιρβάνα δεν είναι προς πώληση, ούτε προς ενοικίαση. Είναι για να φιλοξενούμε όσους κάνουν το ίδιο για μας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας κόσμος ευημερίας. Κι ας αντέξει έστω μια μέρα, μία, μόνη και αθάνατη μέρα…

Μου μοιάζεις πολύ…

Φίλε μου,
εσύ που μου φωνάζεις και με προδίδεις
κι εσύ που μ` αγαπάς και με βοηθάς και ενδιαφέρεσαι για το μέλλον μου
κι εσύ που με χτυπάς και με ματώνεις
κι εσύ που μου γιατρεύεις τις πληγές και με προσέχεις
κι εσύ που με τσακίζεις στο ξύλο και με βρίζεις
κι εσύ που αντιστέκεσαι μαζί μου και με υπερασπίζεις
κι εσύ που με βιάζεις και με ταπεινώνεις
κι εσύ που θυσιάζεσαι για μένα χωρίς να το σκεφτείς
κοινός παρονομαστής, μαζί που ταξιδεύουμε από το χώμα στον ουρανό εξοστρακίζοντας κομμάτια των ψυχών μας στις πύλες του παραδείσου και της κολάσεως, μου μοιάζεις πολύ…

Φίλη μου,
Κατερίνα, εν αρχή είν ο πόνος, που αποκαθιστάς το μαύρο
κι εσύ που με πληγώνεις και με ματαιώνεις
κι εσύ που βλέπεις στην καρδιά μου και με αποθεώνεις
κι εσύ που στάζεις χολή και με καρφώνεις
κι εσύ που κάθε μέρα με ανασταίνεις
κι εσύ δήμιος αιώνιος στο πλάι μου
κι εσύ που τον οργασμό σου μοιράζεσαι μαζί μου
κοινός παρονομαστής, σακούλες με αισθήματα κι οι δύο έτοιμοι να εκραγούμε είμαστε, μου μοιάζεις πολύ…

Αδελφέ μου,
εσύ Κάιν, με το ρόπαλο στο χέρι,
κι εσύ με το κλομπ και τα φονικά ένστικτα
κι εσύ που συντηρείς την τάξη, πολιτικέ ευλύγιστε και πληρωμένε
κι εσύ που την νέα τάξη πραγμάτων θα ήθελες να κάψεις
κι εσύ φασίστα καταπιεσμένε
κι εσύ κομμουνιστή απαρχαιωμένε
κοινός παρονομαστής, φιλάμε την σκόνη και γλείφουμε τους δρόμους και εκπνέουμε τελικά μόνοι μας, μου μοιάζεις πολύ…

Αδελφή μου,
εσύ με τον μπαλτά πάνω από το προσκέφαλό μου
κι εσύ που με σταυρώνεις από λατρεία κάθε βράδυ που κοιμάμαι
κι εσύ που με φυλακίζεις σε αγάπη με την μετουσίωση του μίσους σου
κι εσύ που την καρδιά σου απλόχερα μου προσφέρεις
κι εσύ που τις στάχτες μου στην χωματερή πετάς
κι εσύ που από τις στάχτες μου μέσα αναγεννιέσαι
κι εσύ παρανοϊκή κυρά που το βρέφος σου τηγανίζεις
κι εσύ που στο αγέννητο έμβρυο από την κοιλιά έχεις μάθει ποτέ να μην φοβάται
κοινός παρονομαστής, ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, ακροβατούμε ανάμεσα στην μαϊμού και τον υπεράνθρωπο, μου μοιάζεις πολύ…

Ψυχή μου,
Θεέ των κανιβαλικών συνηθειών που το αίμα και το σώμα σου μοιράζονται οι πιστοί σου
κι εσύ που ελέγχεις και παρατηρείς και δεν περιγράφεσαι (εκτός από τους εκπροσώπους σου στην Γη)
κι εσύ που είσαι δίκαιος και αμερόληπτος
κι εσύ που μας σκοτώνεις με περίσσια χάρη
κι εσύ συνείδηση που τα όρια μας θέτεις
κι εσύ ασυνείδητο που τα όρια αθετείς
κοινός παρονομαστής, μοιραζόμαστε την κοινή ευχή και κατάρα της ύπαρξής μας και νοιώθουμε, μου μοιάζεις πολύ…

Holiday in Cambodia performed by Dead Kennedys

...back East your type don`t crawl...

http://rapidshare.com/files/381882582/13_-_Holiday_In_Cambodia.mp3

Υπερασπίζοντας την έκσταση.

Οι ενοχές προϋποθέτουν συναισθήματα. Τα συναισθήματα προϋποθέτουν επαφές. Οι επαφές προϋποθέτουν επικοινωνία. Και εμείς νιώθουμε ενοχές. Βιώνουμε ενοχικά συναισθήματα για τις καθημερινές μας ενέργειες. Και δεν μας υποστηρίζει κανείς. Ως εδώ, όμως. Ήρθε η ώρα να υπερασπίσουμε την έκστασή μας.

Η ευτυχία και γενικότερα τα συναισθήματα ευφορίας μας τρομάζουν. Μας φαίνεται παράξενο και ξένο το γέλιο μας όταν είναι αυθόρμητο και το ακούμε. Μας ΑΚΟΥΜΕ… Κάνουμε εξωσωματικά ταξίδια αποξένωσης από τον ίδιο μας τον εαυτό χωρίς καμία απολύτως ενοχή και νιώθουμε άσχημα όταν αφουγκραζόμαστε τις αληθινές μας διαθέσεις. Οι άνθρωποι συχνά κάνουν μωρά απλώς για να δραπετεύσουν από την μίζερη ζωή τους. Δεν είναι εκεί το νόημα όμως…

Γραμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μας σε μια αρχέγονη, δυσνόητη γλώσσα βρίσκονται οι ενστικτώδεις εκστάσεις μας και η απελευθερωμένη προσωπικότητά μας. Εμείς, ΈΞΩ από το κλουβί. Το κλουβί που οι ίδιοι σφυρηλατήσαμε με απόγνωση ώστε να καθόμαστε μέσα και να μοιρολογούμε. Τι κι αν το φτιάξαμε από χρυσάφι, πλατίνα και διαμάντια. Τι κι αν το μοιρολόι μας είναι ρυθμικό κι αρμονικό, πιασάρικο βρε αδερφέ…Το κλουβί παραμένει ΚΛΟΥΒΙ. Ένας καταστολέας χωρίς ίχνος ευσπλαχνίας. Το τραγικότερο όλων βέβαια είναι ότι ξέρουμε που βρισκόμαστε. Κι ενώ η πόρτα της φυλακής μας είναι ορθάνοιχτη, εμείς ούτε καν πλησιάζουμε προς τα κει…

Ως εδώ, όμως. Όπως μάθαμε όλα αυτά που εξυπηρετούν τους άλλους, καιρός είναι να μάθουμε και ορισμένα πράγματα που εξυπηρετούν εμάς. Πράγματα που ποτέ δεν μπήκαν σε κόπο να μας διδάξουν. Επειδή γεννιόμαστε με πόνο θεώρησαν ότι έτσι έπρεπε να συνεχίσουμε να ζούμε. Και να πληρώνουμε ένα προπατορικό αμάρτημα μέχρι το τέλος των ημερών…

Κοιτώντας τον εαυτό μας λίγο πιο προσεκτικά από ότι έχουμε συνηθίσει, ίσως ανακαλύψουμε έναν πολύ καλό φίλο. Ίσως ανακαλύψουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από την ταμπέλα που γράφει απέξω το κλουβί μας. Και ίσως, ίσως κάποτε, γιατρευτούν τα παράλυτά μας πόδια και σηκωθούμε. Και περπατήσουμε προς την έξοδο…

My land performed by Die Toten Hosen

http://rapidshare.com/files/357382252/10_My_Land_-_hipis_freenet.de.mp3

Κατεβάστε το και... enjoy πολιτικό στίχο που ταιριάζει γάντι στην τωρινή μας κατάσταση...

Είδα ένα όνειρο, ψυχή μου.

Είδα ένα όνειρο, ψυχή μου.
Ότι περίμενα ένα ριάλιτι να μου ελέγχει την ζωή μου. Να με ανακαλύψει, να με σπουδάσει, να μου βρει δουλειά. Περίμενα ένα ριάλιτι να μου βρει νύφη, να με παντρέψει. Να μου αλλάξει από την αρχή το σπίτι, να μου ξεπληρώσει τα χρέη μου παντού. Περίμενα ένα ριάλιτι για να φτιαχτώ, να διασκεδάσω, να τα σπάσω ή να κλάψω, να ξεκαβλώσω και να αρχίσω να πιστεύω στην αγάπη.

Είδα ένα όνειρο, ψυχή μου. Κι εσύ στεκόσουν στην μέση ενός δρόμου δύσκολου που έπρεπε να διασχίσω. Και με κοίταζες, καρδιά μου, θέλοντας να με βοηθήσεις στο δύσκολο αυτό ταξίδι. Μου έτεινες το χέρι σου, βλαστάρι μου, να με βοηθήσεις. Και προσευχόσουν, μωρό μου. Προσευχόσουν να μπορέσεις να αντισταθείς στη πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν. Και μου γελούσες…

Είδα ένα όνειρο, αφέντες. Πως γεννήθηκα ελεύθερος και μου σπιλώσατε την ζωή για να βγάλετε περισσότερα. Και είχατε εργοστάσια, τρανά και μεγάλα και γκρίζα που παρήγαγαν όνειρα σε τιμή ευκαιρίας. Και μες στο όνειρο, μαλάκες, σας εκτελούσα ξανά και ξανά με διαφορετικό στυλ κάθε φορά. Σας έπνιγα στην μήτρα με τον ομφάλιο λώρο σας. Χωρίς ενοχές. Σαν προφήτης…

Είδα ένα όνειρο, χαρά μου. Ότι τα παιδιά είναι πράγματι του μέλλοντος, η τεχνολογία του παρελθόντος και εμείς στην μέση ανακυκλώνουμε ανάπηρες αλήθειες. Και στο όνειρό μου ήμουν μεθυσμένος, ήμουν άρρωστος, ήμουν τρελός. Και ήθελα να πιάνω, σαν το φύλακα στην σίκαλη, παιδιά από το χείλος του γκρεμού και να τα σώζω…
Είδα ένα όνειρο, ψυχή μου. Και ξύπνησα τρομαγμένος από την παράλληλη νυχτερινή ζωή μου. Και το σκοτάδι με ξανακατάπιε, φίλε μου. Κι ένιωθα ζεστασιά μέσα του. Και το αγκάλιασα…

Βασίλισσες-ζόμπι καλόγριες στην ζούγκλα των ανθρωποφάγων κουνουπιδιών.

Να πως έχει το πράγμα. Χάος ολικό περιφέρεται στον αέρα και στις καρδιές μας. Τα πλοκάμια της αποδιοργάνωσης έχουν σκορπιστεί παντού και βουλιάζουν τα καράβια με τα εφηβικά πρόωρα θανατωμένα όνειρά μας. Η δολοφονίες γίνονται στην μήτρα τώρα. Η πρώτη ανάσα μας πέφτει θανάσιμα λαβωμένη.

«Σήμερα είναι η νύχτα της μεγάλης σφαγής. Φέρε τα κλειδιά, θα πάρουμε την κλούβα σήμερα. Θα φέρω μπύρες. Έχουμε ασημένια, λαμπερά σήματα μπάτσου στο στήθος. Πάμε να πλακώσουμε τίποτα άστεγους. Θα την πέφτουμε έξι σε έναν. Πολύ πλάκα…»

Πόσο θα άλλαζε η ζωή μας αν γινόμασταν πιο ανθρωπιστές; Καθόλου. Γιατί δε θέλουμε. Έτσι. Οι μεγάλες, καταστροφικές, χολυγουντιανές εκρήξεις είναι πιο εντυπωσιακές. Δεν σκεφτόμαστε. Ανατινάσσουμε.

Καρεκλοκένταυροι, εξουσιαστές, βασίλισσες πεθαμένες ζόμπι σε θέσεις κλειδιά. Δίνουν νέα, νεκρόμορφη πνοή στην μιζέρια που λέμε καριέρα. Κι εκεί ξυπνά η πιο ηλίθια αντίσταση που υπήρξε ποτέ. Η αντίσταση του δευτεροκλασάτου κουνουπιδιού που καταβροχθίζει τα παιδιά του για να προστατέψει την κυριαρχία του επί της ηλιθιότητας. Μόνο εμείς έχουμε το δικαίωμα να εθελοτυφλούμε μπρος στην απόδραση από την παγίδα που έχουμε εγκλωβιστεί. Η έξοδος είναι ανοιχτή για όλους, αλλά τα ανθρωποφάγα κουνουπίδια καραδοκούν…

«Έχω άλλα σχέδια για σένα αγάπη μου. Σαν πρώτη ύλη, σε χρησιμοποιώ για την ανοικοδόμηση του τείχους που θα με προστατέψει. Ούτε που ξέρω το όνομα σου…»

Για το καλό μας οι καλόγριες υψώνουν εκκλησιαστικές νευρώσεις, ευλογούν ιερούς πολέμους και στέλνουν τα ηλίθια ανθρωποφάγα κουνουπίδια να θυσιαστούν στην μάχη με άλλα ηλίθια κουνουπίδια. Ζούγκλα.

«Σηκώνεις τα κενά μάτια σου και με κοιτάς. Τι βλέπεις; ΤΙΠΟΤΑ…

Τίποτα…
τίποτα
τιπ…