Συνήθως δεν είμαι λυπημένος. Συνήθως. Κάποιες στιγμές όμως είναι αναπόφευκτο . Κάποιες στιγμές σαν αυτή. Έτσι είναι ο κόσμος μας . Στιγμές. Στιγμές που μας προσφέρουν μόνο μοναξιά και θλίψη . Μαύρα συναισθήματα . Άλλες πάλι γεμάτες πλήρωση και ηδονή . Ηδονή για ό,τι κάνουμε , για ό,τι είμαστε . Άλλες φορές έχουμε ταμπού . Άλλες όχι . Πράγματι δύσκολος ο ρόλος του ανθρώπου που μας έχει δοθεί . Όμως παλεύουμε . Venceremos .
Η ζωή δεν είναι πρόβα κι αν ήταν θα ήταν generale . Έτσι λοιπόν κι εμείς προσπαθώντας να βρούμε μια χρυσή τομή , δοκιμάζουμε , βιώνουμε και διασκεδάζουμε με ο,τι μπορούμε να αδράξουμε . Carpe diem. Το μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε στους συνανθρώπους μας είναι ότι υπάρχουμε κι ότι θέλουμε να συμβιώσουμε μαζί τους , να δώσουμε και να μας δώσουν . Η λύπη μας λοιπόν ίσως μεταφράζεται σαν μια ανικανότητα να προσφέρουμε ή να μας προσφέρουν . Ή σαν κούραση σ`αυτήν ακριβώς την διαδικασία . Ή πάλι μωρέ αδερφέ απλώς να βαριόμαστε να εξηγήσουμε . Ίσως να μην θέλουμε να μπούμε καν στον κόπο . Δεν είναι πολύπλοκα τα πράγματα . Εμείς τα δυσκολεύουμε με την αχαλίνωτη φαντασία μας και τις άπειρες παραμέτρους της σκέψης μας . Δημιουργούμε είδωλα μόνο και μόνο για να εξαρτιόμαστε απ` αυτά . Για να αισθανόμαστε ασφαλείς κάτω από το βλέμμα ενός παντοδύναμου Θεού .
Και πιστεύουμε σ` αυτό που μας είναι εύκολο και προσιτό . Στο δημιούργημά μας .
1 σχόλιο:
καλωσήρθες psycho στην κβαντομηχανική παρέα μας!
Δημοσίευση σχολίου