Η Ε.Υ.Α. και οι δαίμονες

Από τις γωνίες, λένε, ότι περνάνε οι δαίμονες. Από τις γωνίες του σπιτιού μας, από τις γωνίες του μυαλού μας. Και τους ταΐζουμε αγωνία και φόβο με το μπιμπερό του ασυνείδητού μας. Οι λερωμένοι με συναισθηματικές γλίτσες βιβλιοθηκονόμοι μας εργάζονται πυρετωδώς (ήδη έχουν δέκατα) στον πίσω κήπο του μυαλού μας, να υπερασπιστούν τον καθαγιασμένο μυελό της αποδεκτής μας πραγματικότητας. Και τις περισσότερες φορές το καταφέρνουν. Που και που όμως, όλο και κάποιος (ο Στάνλεϋ συνήθως) αρρωσταίνει και αντιμετωπίζουμε τον εχθρό προ των νοητικών πυλών μας.

Οι κατασταλτικοί, φοβικοί μας δαίμονες μόνο με έναν τρόπο εξαφανίζονται. Όταν τους γυρίζουμε την πλάτη. Δύσκολο βέβαια όταν τα παρανοϊκά, καχύποπτα στοιχεία της ψυχής μας (και ειδικά ο κύριος Μεπαρακολουθουνίδης) δε μας αφήνουν να κάνουμε μεταβολή. Αυτοί λοιπόν οι παρανοϊκοί κύριοι (Μεπαρακολουθουνίδης, Ειμεκτεθειμένογλου και Ελεγχοθέλου), πολεμούν ανοιχτά τους αντι-τρομοσυνειδησιακούς κύριους ή κυρίες (Στάνλευ, Θέκλα και Μόρτιμερ) σε πεδίο μάχης το μυαλό μας και πυραμαχικά τις εμπειρίες μας. Ποιος επικρατεί στο τέλος ultimos homo statans;

Πολύ θα θέλαμε να μη μπαίνουμε σε πολεμικές καθείρξεις, (ειδικά η κυρία Θέκλα), και να μπορούσαμε να κοιμόμαστε πάντα ήσυχοι. Όμως η έκβαση της μάχης κρίνεται πάντα από την προσωπική μας σφραγίδα που σαν σημαία με έμβλημα το «ΕΥΑ (Εγώ-Υπερεγώ-Αυτό)» κυματίζει πάνω σε λόφο από διαμελισμένα συνειρμικά πτώματα.

Χρειάζεται ίσως καμπύλη στην σκέψη μας και στην αντίληψη, χωρίς να δημιουργούμε γωνίες. Να έχουμε την ελευθερία και τον τρόπο να ελισσόμαστε. Να είμαστε πιο γρήγοροι από τον δαιμονικό λίβα που θέλει να ξεράνει τα νοητικά μας σπαρτά. Και να μάθουμε να χτυπάμε (blitzkrieg bop ο κύριος Μόρτιμερ) εμείς πρώτοι!