Οχτώ μήνες θαμμένοι ζωντανοί.

Γαύγισαν κάποια χρώματα έξω από το παράθυρό μου πως ξημερώνει μια νέα μέρα, ξεχωριστή. Και με καλή, ξεχωριστή κι εγώ διάθεση σηκώθηκα σα τυφλός που ξαναβρίσκει το φως του να κοιτάξω έξω. Η μέρα, μια παλέτα σουρεαλιστή ζωγράφου υπό την επήρεια σκληρών ναρκωτικών. Πόσο πιο τέλεια θα μπορούσε να χαράξει;


Το πρόσωπό μου, και αυτό χαρακωμένο από τα σκεπάσματα, συσπάστηκε για να απορροφήσει το φως. Πίσω από τα μάτια μου ο συνειδησιακός θερμαστής άναβε την εγκεφαλική φωτιά. Hey, ho, let`s go…Όλο το προσωπικό stand-by.

Τι μας απασχολεί:
Μία υπαρξιακή ευτυχία.
Δύο ψεύτρες δυστυχογεννήτριες.
Τρία σημάδια του χρονικού καιρού.
Τέσσερις δομές στο μίξερ.
Πέντε φοβίες συναλλαγής.
Έξι φίλοι ναυαγοσώστες.
Εφτά αντεπιθέσεις ριζικές.
Οχτώ μήνες θαμμένοι ζωντανοί.

Η μέρα μου άρχισε να σκουραίνει. Έχω την στρατηγική. Δεν έχω τα όπλα. Ξέρω το πεδίο. Δεν βλέπω τους εχθρούς. Ό,τι ματώνει, πεθαίνει. Ό,τι δε νοιώθει ενοχές, δεν έχει αίμα. Gabba-gabba, HEY!

Αισθάνομαι σαν τον φύλακα στην σίκαλη. Μόνο που αντί για μικρά παιδιά πιάνω τις χαρές μου λίγο πριν γκρεμιστούν στο χάος. Κι είμαι καλός σε αυτό. Όμως δε θα αντέξω για πολύ.

ΣΤΟΠ! ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ!

Η αυτοανάλυση έφτασε στο πεντηκοστό της λεπτό.

Τώρα πείτε μου και σεις τα δικά σας…