Υπερασπίζοντας την έκσταση.

Οι ενοχές προϋποθέτουν συναισθήματα. Τα συναισθήματα προϋποθέτουν επαφές. Οι επαφές προϋποθέτουν επικοινωνία. Και εμείς νιώθουμε ενοχές. Βιώνουμε ενοχικά συναισθήματα για τις καθημερινές μας ενέργειες. Και δεν μας υποστηρίζει κανείς. Ως εδώ, όμως. Ήρθε η ώρα να υπερασπίσουμε την έκστασή μας.

Η ευτυχία και γενικότερα τα συναισθήματα ευφορίας μας τρομάζουν. Μας φαίνεται παράξενο και ξένο το γέλιο μας όταν είναι αυθόρμητο και το ακούμε. Μας ΑΚΟΥΜΕ… Κάνουμε εξωσωματικά ταξίδια αποξένωσης από τον ίδιο μας τον εαυτό χωρίς καμία απολύτως ενοχή και νιώθουμε άσχημα όταν αφουγκραζόμαστε τις αληθινές μας διαθέσεις. Οι άνθρωποι συχνά κάνουν μωρά απλώς για να δραπετεύσουν από την μίζερη ζωή τους. Δεν είναι εκεί το νόημα όμως…

Γραμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μας σε μια αρχέγονη, δυσνόητη γλώσσα βρίσκονται οι ενστικτώδεις εκστάσεις μας και η απελευθερωμένη προσωπικότητά μας. Εμείς, ΈΞΩ από το κλουβί. Το κλουβί που οι ίδιοι σφυρηλατήσαμε με απόγνωση ώστε να καθόμαστε μέσα και να μοιρολογούμε. Τι κι αν το φτιάξαμε από χρυσάφι, πλατίνα και διαμάντια. Τι κι αν το μοιρολόι μας είναι ρυθμικό κι αρμονικό, πιασάρικο βρε αδερφέ…Το κλουβί παραμένει ΚΛΟΥΒΙ. Ένας καταστολέας χωρίς ίχνος ευσπλαχνίας. Το τραγικότερο όλων βέβαια είναι ότι ξέρουμε που βρισκόμαστε. Κι ενώ η πόρτα της φυλακής μας είναι ορθάνοιχτη, εμείς ούτε καν πλησιάζουμε προς τα κει…

Ως εδώ, όμως. Όπως μάθαμε όλα αυτά που εξυπηρετούν τους άλλους, καιρός είναι να μάθουμε και ορισμένα πράγματα που εξυπηρετούν εμάς. Πράγματα που ποτέ δεν μπήκαν σε κόπο να μας διδάξουν. Επειδή γεννιόμαστε με πόνο θεώρησαν ότι έτσι έπρεπε να συνεχίσουμε να ζούμε. Και να πληρώνουμε ένα προπατορικό αμάρτημα μέχρι το τέλος των ημερών…

Κοιτώντας τον εαυτό μας λίγο πιο προσεκτικά από ότι έχουμε συνηθίσει, ίσως ανακαλύψουμε έναν πολύ καλό φίλο. Ίσως ανακαλύψουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από την ταμπέλα που γράφει απέξω το κλουβί μας. Και ίσως, ίσως κάποτε, γιατρευτούν τα παράλυτά μας πόδια και σηκωθούμε. Και περπατήσουμε προς την έξοδο…