Μου μοιάζεις πολύ…

Φίλε μου,
εσύ που μου φωνάζεις και με προδίδεις
κι εσύ που μ` αγαπάς και με βοηθάς και ενδιαφέρεσαι για το μέλλον μου
κι εσύ που με χτυπάς και με ματώνεις
κι εσύ που μου γιατρεύεις τις πληγές και με προσέχεις
κι εσύ που με τσακίζεις στο ξύλο και με βρίζεις
κι εσύ που αντιστέκεσαι μαζί μου και με υπερασπίζεις
κι εσύ που με βιάζεις και με ταπεινώνεις
κι εσύ που θυσιάζεσαι για μένα χωρίς να το σκεφτείς
κοινός παρονομαστής, μαζί που ταξιδεύουμε από το χώμα στον ουρανό εξοστρακίζοντας κομμάτια των ψυχών μας στις πύλες του παραδείσου και της κολάσεως, μου μοιάζεις πολύ…

Φίλη μου,
Κατερίνα, εν αρχή είν ο πόνος, που αποκαθιστάς το μαύρο
κι εσύ που με πληγώνεις και με ματαιώνεις
κι εσύ που βλέπεις στην καρδιά μου και με αποθεώνεις
κι εσύ που στάζεις χολή και με καρφώνεις
κι εσύ που κάθε μέρα με ανασταίνεις
κι εσύ δήμιος αιώνιος στο πλάι μου
κι εσύ που τον οργασμό σου μοιράζεσαι μαζί μου
κοινός παρονομαστής, σακούλες με αισθήματα κι οι δύο έτοιμοι να εκραγούμε είμαστε, μου μοιάζεις πολύ…

Αδελφέ μου,
εσύ Κάιν, με το ρόπαλο στο χέρι,
κι εσύ με το κλομπ και τα φονικά ένστικτα
κι εσύ που συντηρείς την τάξη, πολιτικέ ευλύγιστε και πληρωμένε
κι εσύ που την νέα τάξη πραγμάτων θα ήθελες να κάψεις
κι εσύ φασίστα καταπιεσμένε
κι εσύ κομμουνιστή απαρχαιωμένε
κοινός παρονομαστής, φιλάμε την σκόνη και γλείφουμε τους δρόμους και εκπνέουμε τελικά μόνοι μας, μου μοιάζεις πολύ…

Αδελφή μου,
εσύ με τον μπαλτά πάνω από το προσκέφαλό μου
κι εσύ που με σταυρώνεις από λατρεία κάθε βράδυ που κοιμάμαι
κι εσύ που με φυλακίζεις σε αγάπη με την μετουσίωση του μίσους σου
κι εσύ που την καρδιά σου απλόχερα μου προσφέρεις
κι εσύ που τις στάχτες μου στην χωματερή πετάς
κι εσύ που από τις στάχτες μου μέσα αναγεννιέσαι
κι εσύ παρανοϊκή κυρά που το βρέφος σου τηγανίζεις
κι εσύ που στο αγέννητο έμβρυο από την κοιλιά έχεις μάθει ποτέ να μην φοβάται
κοινός παρονομαστής, ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, ακροβατούμε ανάμεσα στην μαϊμού και τον υπεράνθρωπο, μου μοιάζεις πολύ…

Ψυχή μου,
Θεέ των κανιβαλικών συνηθειών που το αίμα και το σώμα σου μοιράζονται οι πιστοί σου
κι εσύ που ελέγχεις και παρατηρείς και δεν περιγράφεσαι (εκτός από τους εκπροσώπους σου στην Γη)
κι εσύ που είσαι δίκαιος και αμερόληπτος
κι εσύ που μας σκοτώνεις με περίσσια χάρη
κι εσύ συνείδηση που τα όρια μας θέτεις
κι εσύ ασυνείδητο που τα όρια αθετείς
κοινός παρονομαστής, μοιραζόμαστε την κοινή ευχή και κατάρα της ύπαρξής μας και νοιώθουμε, μου μοιάζεις πολύ…