Ταξιδέψτε μαζί με τους wipers σε ατέλειωτους δρόμους...
Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009
Τρίτη 23 Ιουνίου 2009
Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009
Οχτώ μήνες θαμμένοι ζωντανοί.
Γαύγισαν κάποια χρώματα έξω από το παράθυρό μου πως ξημερώνει μια νέα μέρα, ξεχωριστή. Και με καλή, ξεχωριστή κι εγώ διάθεση σηκώθηκα σα τυφλός που ξαναβρίσκει το φως του να κοιτάξω έξω. Η μέρα, μια παλέτα σουρεαλιστή ζωγράφου υπό την επήρεια σκληρών ναρκωτικών. Πόσο πιο τέλεια θα μπορούσε να χαράξει;
Το πρόσωπό μου, και αυτό χαρακωμένο από τα σκεπάσματα, συσπάστηκε για να απορροφήσει το φως. Πίσω από τα μάτια μου ο συνειδησιακός θερμαστής άναβε την εγκεφαλική φωτιά. Hey, ho, let`s go…Όλο το προσωπικό stand-by.
Τι μας απασχολεί:
Μία υπαρξιακή ευτυχία.
Δύο ψεύτρες δυστυχογεννήτριες.
Τρία σημάδια του χρονικού καιρού.
Τέσσερις δομές στο μίξερ.
Πέντε φοβίες συναλλαγής.
Έξι φίλοι ναυαγοσώστες.
Εφτά αντεπιθέσεις ριζικές.
Οχτώ μήνες θαμμένοι ζωντανοί.
Η μέρα μου άρχισε να σκουραίνει. Έχω την στρατηγική. Δεν έχω τα όπλα. Ξέρω το πεδίο. Δεν βλέπω τους εχθρούς. Ό,τι ματώνει, πεθαίνει. Ό,τι δε νοιώθει ενοχές, δεν έχει αίμα. Gabba-gabba, HEY!
ΣΤΟΠ! ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ!
Το πρόσωπό μου, και αυτό χαρακωμένο από τα σκεπάσματα, συσπάστηκε για να απορροφήσει το φως. Πίσω από τα μάτια μου ο συνειδησιακός θερμαστής άναβε την εγκεφαλική φωτιά. Hey, ho, let`s go…Όλο το προσωπικό stand-by.
Τι μας απασχολεί:
Μία υπαρξιακή ευτυχία.
Δύο ψεύτρες δυστυχογεννήτριες.
Τρία σημάδια του χρονικού καιρού.
Τέσσερις δομές στο μίξερ.
Πέντε φοβίες συναλλαγής.
Έξι φίλοι ναυαγοσώστες.
Εφτά αντεπιθέσεις ριζικές.
Οχτώ μήνες θαμμένοι ζωντανοί.
Η μέρα μου άρχισε να σκουραίνει. Έχω την στρατηγική. Δεν έχω τα όπλα. Ξέρω το πεδίο. Δεν βλέπω τους εχθρούς. Ό,τι ματώνει, πεθαίνει. Ό,τι δε νοιώθει ενοχές, δεν έχει αίμα. Gabba-gabba, HEY!
Αισθάνομαι σαν τον φύλακα στην σίκαλη. Μόνο που αντί για μικρά παιδιά πιάνω τις χαρές μου λίγο πριν γκρεμιστούν στο χάος. Κι είμαι καλός σε αυτό. Όμως δε θα αντέξω για πολύ.
ΣΤΟΠ! ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ!
Η αυτοανάλυση έφτασε στο πεντηκοστό της λεπτό.
Τώρα πείτε μου και σεις τα δικά σας…
Τώρα πείτε μου και σεις τα δικά σας…
Ετικέτες
Πνευματικη Αυτοκτονια
Τρίτη 9 Ιουνίου 2009
Fade to black performed by Metallica
Life, it seems, will fade away,
Drifting further every day,
Getting lost within myself,
Nothing matters no one else,
I have lost the will to live,
Simply nothing more to give,
There is nothing more for me,
Need the end to set me free
Things not what they used to be,
Missing one inside of me,
Deathly lost, this can't be real,
Cannot stand this hell I feel,
Emptiness is filling me,
To the point of agony,
Growing darkness taking dawn,
I was me, but now he's gone
No one but me can save myself, but it's too late,
Now I can't think, think why I should even try
Yesterday seems as though it never existed,
Yesterday seems as though it never existed,
Death greets me warm, now I will just say goodbye
Κατεβάστε το:
Τι να πει κανείς για αυτόν τον ύμνο των metallica
γραμμένο από τον αείμνηστο Cliff Burton?
Ετικέτες
Songs we inspired us
Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009
Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009
Τρίτη 2 Ιουνίου 2009
Αιχμάλωτος...
Το ομορφότερο φως του κόσμου ανθίζει στην καρδιά ενός παιδιού που κοιτάει ανέκφραστο το ταβάνι. Στις αύρες που λικνίζονται ρυθμικά μπροστά στα μάτια μας, θολώνοντας το οπτικό μας πεδίο. Ζωγραφίζουμε τον αέρα της πόλης με γήινα χρώματα. Η τελευταία πνοή του πονηρού αμαρτωλού δίνει ανάσα ζωής στο νεογέννητο μικρό Θεούλη. Level-up. Αλλαγή πορείας. Ακουμπάμε προσεκτικά την Θεϊκή μας υπόσταση στο μπαούλο. Θα την φυλάξουμε μαζί με τα καλοκαιρινά.
Οι ιδέες ξεσηκώθηκαν και κάνουν πάρτυ στο μυαλό μας. Γυμνές. Πολύμορφα διεστραμμένα libido συναγωνίζονται σε συναισθηματικά extreme sports. Παίρνουμε αμνηστία από την άγνοια. Σταματάμε τα καταναγκαστικά έργα στο προαύλιο του καθαρτηρίου. Free will is such a bitch. Μας αρέσει. Μας αιχμαλωτίζει σαν εκείνο το πρώτο άγγιγμα της νέας ψυχής.
Υπάρχει ζεστό κλίμα στον αέρα. Όλα φαίνονται ροζ (και δεν φοράμε καν τα ροζ γυαλιά μας…). Περπατάμε γιατί αισθανόμαστε όμορφα το πέλμα μας να ακουμπάει το έδαφος. Μας δίνει όγκο και υπόσταση. Μας εξάπτει την δημιουργία. Ο χαμένος στις σκέψεις άνθρωπος που ήμασταν αποκτάει κηδεμόνα. Νοιώθουμε προστασία. Είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε…
Μπορεί να μην γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας…
Ίσως να κρύβουμε τις αρετές μας…
Είναι πιθανό να παραστρατήσαμε…
Αρκεί να σε κοιτάξει ένα βρέφος για να τα ξεχάσεις όλα και να καταρρεύσεις μέσα του…
Ετικέτες
Πνευματικη Αυτοκτονια
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)