Αιχμάλωτος...

Το ομορφότερο φως του κόσμου ανθίζει στην καρδιά ενός παιδιού που κοιτάει ανέκφραστο το ταβάνι. Στις αύρες που λικνίζονται ρυθμικά μπροστά στα μάτια μας, θολώνοντας το οπτικό μας πεδίο. Ζωγραφίζουμε τον αέρα της πόλης με γήινα χρώματα. Η τελευταία πνοή του πονηρού αμαρτωλού δίνει ανάσα ζωής στο νεογέννητο μικρό Θεούλη. Level-up. Αλλαγή πορείας. Ακουμπάμε προσεκτικά την Θεϊκή μας υπόσταση στο μπαούλο. Θα την φυλάξουμε μαζί με τα καλοκαιρινά.

Οι ιδέες ξεσηκώθηκαν και κάνουν πάρτυ στο μυαλό μας. Γυμνές. Πολύμορφα διεστραμμένα libido συναγωνίζονται σε συναισθηματικά extreme sports. Παίρνουμε αμνηστία από την άγνοια. Σταματάμε τα καταναγκαστικά έργα στο προαύλιο του καθαρτηρίου. Free will is such a bitch. Μας αρέσει. Μας αιχμαλωτίζει σαν εκείνο το πρώτο άγγιγμα της νέας ψυχής.

Υπάρχει ζεστό κλίμα στον αέρα. Όλα φαίνονται ροζ (και δεν φοράμε καν τα ροζ γυαλιά μας…). Περπατάμε γιατί αισθανόμαστε όμορφα το πέλμα μας να ακουμπάει το έδαφος. Μας δίνει όγκο και υπόσταση. Μας εξάπτει την δημιουργία. Ο χαμένος στις σκέψεις άνθρωπος που ήμασταν αποκτάει κηδεμόνα. Νοιώθουμε προστασία. Είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε…

Μπορεί να μην γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας…
Ίσως να κρύβουμε τις αρετές μας…
Είναι πιθανό να παραστρατήσαμε…

Αρκεί να σε κοιτάξει ένα βρέφος για να τα ξεχάσεις όλα και να καταρρεύσεις μέσα του…