Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Νυχτερινή πορεία.


Είμαστε σκιές που έχουνε ανθρώπους. Απομεινάρια μιας άλλης εποχής, επιζώντες ενός νοητικού πυρηνικού ολοκαυτώματος. Πρόσφυγες σε ξένη γη, θαμώνες σε σκοτεινούς καιρούς. Δε είδαμε τόσα χρόνια ποτέ ανατολή. Βαδίζουμε υπόγεια, στα τυφλά, κρατώντας το χέρι ενός επίσης τυφλού οδηγού. Πίνουμε δάκρυα για να μην πάθουμε αφυδάτωση, πολλές φορές τα δικά μας. Η απόσταση ματιών-στόματος έτσι κι αλλιώς είναι πολύ μικρή.


Είσαστε προσκεκλημένοι στην βραδινή μας πορεία. Φορέστε την πανοπλία του χαρακτήρα σας κι ελάτε. Θα αποδράσουμε από τα τετριμμένα θα πάμε ένα βήμα παραπέρα. Θα μετακομίσουμε τις εμπειρίες μας σε πιο ασφυκτικά τοιχώματα. Μέχρι να τις συνθλίψουμε. Να μην σκεφτόμαστε. Πονάμε.


Ένα βήμα την φορά μας συμβούλευαν. Εμείς, ως γνωστό, δεν ακούγαμε. Και κάπου στην μέση της διαδρομής χάλασε ο βηματισμός. Και παραστρατήσαμε. Βγήκαμε εκτός πορείας. Οι άλλοι δεν μας περίμεναν. Και να `μαστε τώρα. Μόνοι στα καταγώγια του νου μας. Αποκλεισμένοι κι αποδυναμωμένοι. Χωρίς οδηγό. Χωρίς μέλλον…

6 σχόλια:

Natalia είπε...

δεν ξέρω τι είναι καλύτερο...
στη σκοτεινή πορεία με παρέα, ή μόνοι στα καταγώγια του νου?

τι προτείνεις?
μου άρεσε πολύ αυτό το κείμενο...

Big Bad Wolf είπε...

@Natalia
Πορεία με παρέα ψηφίζω εγώ...
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...

sadcharlotte είπε...

μονοι στα καταγωγια του νου.. αυτο διαλεγω. γιατι είναι η αληθεια. κανεις δεν ακολουθει πραγματικα μια σκοτεινη πορεια. παντου και παντα μονοι είμαστε...
ομορφο ταξιδι το κειμενο σας...

Big Bad Wolf είπε...

@sadcharlotte
Η μοναξιά μας μπορεί να μοιραστεί και να μετριαστεί πιστεύω...
Ευχαριστώ...

Spy είπε...

Άμα έκανα ένα βήμα τη φορά, θα είχα μείνει 18 χρόνια πίσω...

Big Bad Wolf είπε...

@Spy
Σας καταλαβαίνω απόλυτα αγαπητέ μου...