Η αιωνιότητα είναι πολύς, γαμημένος χρόνος.

Υπάρχει ένα μέρος όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι σε αυτόν τον γαμημένο κόσμο. Για τον καθένα μας είναι διαφορετική τοποθεσία, διαφορετικός χρόνος και διαφορετική διάσταση. Με διαφορετική αντίληψη και διαφορετική αίσθηση του καλού ή κακού. Ναι, καλώς ή κακώς, ο προσωπικός μας παράδεισος είναι διαφορετικός…

Για μένα είναι μέσα στο κεφάλι μου. Κάτω από γκόθικ φοίνικες και ατέλειωτους ορίζοντες ελευθερίας και ευημερίας. Χωρίς δημόσιους ή ιδιωτικούς κατήγορους να σε δείχνουν με το δηκτικό τους δάχτυλο. Χωρίς το προσωπείο των προσωπικοτήτων να σε επισκιάζουν. Χωρίς όρια στα όνειρα και στις ελπίδες. Χωρίς ενοχές για τους καθημερινούς άθλους που επιτυγχάνουμε. Χωρίς λογοκρισία…

Έχει αναμεμιγμένα όλα τα χρώματα του ορατού μας φάσματος. Έχει χώρους αναψυχής για τις βρεφικές ψυχές μας, χωρίς υποκατάστατα σεροτονίνης. Έχει ηδονές που σε κάνουν να ματώνεις από οργασμό. Κι όλα αυτά μόνο με συναισθηματικές επενδύσεις. Δωρεάν. Πληρώνεις μόνο με δάκρυα. Και στο συγκεκριμένο μέρος τα καθημερινά μας δάκρυα τα ξεπλένουμε με τα δάκρυα της επόμενης μέρας. Κι όμως μέσα στον πολύχρωμο, εύοσμο και ιδανικό μας κόσμο κάτι δεν πάει καλά…

Καλό θα ήταν λέμε να μπορούσαμε να τα ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ όλα αυτά. Μόνοι μας αισθανόμαστε ότι κάτι λείπει. Υπερπλήρεις από συναισθήματα και νοητικές αναθυμιάσεις, θέλουμε να εξαπλώσουμε και παντού γύρω μας τον ιό της αυτοπραγμάτωσης. Η αιωνιότητα είναι πολύς, γαμημένος χρόνος. Δε μπορούμε να το υπομένουμε…

Η προσωπική μας νιρβάνα δεν είναι προς πώληση, ούτε προς ενοικίαση. Είναι για να φιλοξενούμε όσους κάνουν το ίδιο για μας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας κόσμος ευημερίας. Κι ας αντέξει έστω μια μέρα, μία, μόνη και αθάνατη μέρα…