God complex.

Κουρδισμένοι άνθρωποι με σπασμένα γρανάζια πάνω σε γραμμές τρένων είμαστε. Δευτέρα Παρουσία δεν γίνεται, η μέρα της κρίσης όμως ήρθε και εμείς δεν έχουμε να πληρώσουμε το εισιτήριο για το τρενάκι του τρόμου μας. Και μέσα από τις στάχτες, σαν τον φοίνικα, αναγεννιέται ο άνθρωπος Θεός, ο άνθρωπος καταστολέας, ο ιδεολογικός φονιάς. Μην ενοχλείσθε κύριοι, είναι μόνο ένα άρθρο…

Κάνουμε δυο βήματα μπροστά και τέσσερα πίσω. Το θεϊκό μας χέρι, αυτό το ίδιο που μας αυνανίζει, σχεδιάζει το μέλλον μας με όνειρα και αίμα. Ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας και εμείς ως κέντρο του σύμπαντος παίζουμε στα ζάρια το μέλλον των παιδιών μας. Επιτέλους βγήκαμε από την ντουλάπα μας και σαν μπαμπούλες καλοί που είμαστε τρομάζουμε κόσμο παντού τώρα. Μην ενοχλείσθε κύριοι, είναι μόνο παραλήρημα…

Τα ξέρουμε όλα, τα έχουμε ζήσει όλα, έχουμε όλες τις απαντήσεις και όλα αυτά προτού καν πούμε καλημέρα. Δεν έχει όρια το μυαλό μας, δεν μπορείς να μας συλλάβεις κι όλα αυτά προτού καν μιλήσουμε. Μα τι λέμε; Δεν μιλάμε καν. ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΕΑ. Μια σάπια ιδέα του τέρατος που βλέπουμε στον καθρέφτη. Ένα απομεινάρι παράδοσης και πανουκλιασμένης ηθικής που αφήνει την επιθανάτια πνοή του. Μην ενοχλείσθε κύριοι, είμαστε ψυχικά διαταραγμένοι…

Περιμέναμε χρόνια τώρα την κάθαρση να έρθει να μας ξεπλύνει. Περιμέναμε έναν δήμιο να μας πάρει τα κεφάλια μας. Περιμέναμε μια αίρεση να έρθει και να μας καθαιρέσει. Μα η επανάσταση ποτέ δεν έγινε. Και εμείς βγάλαμε περισσότερα κεφάλια, βγάζουν και φλόγες τώρα. Αναγνωριστήκαμε από το πουθενά σαν θεοί. Μας προσκυνάτε καθημερινά και εμείς έχουμε το πρόβλημα; Ενοχληθείτε κύριοι, κλέψτε τις ζωές σας πίσω…