Every revolution starts with a message...

Πρέπει να μην έχει περάσει πολύ καιρός για να θυμόμαστε ορισμένα πράγματα. Παθαίνουμε ένας είδος

αναδρομικής, συλλογικής αμνησίας. Who`s to blame? ΌΛΟΙ μας. Οι μικροί φαλακροί βιβλιοθηκάριοι της μνήμης μας στην αποθήκη του μυαλού μας δουλεύουν πυρετωδώς για να κάνουν format όλα όσα δε μας βολεύουν κι όλα όσα μας ξεσηκώνουν…

Κάθε επανάσταση ξεκινά με ένα μήνυμα και καταπνίγεται με την λήθη. Λήθη made in Greece, τόνοι τηλεοπτικά προγράμματα στον νου με αποτέλεσμα αγωγή Λιθίου για τον ηλίθιο…
Και μετά οι καταστολείς τις ψυχής μας, οι παραγωγοί ονείρων και προτύπων μας δένουν σαν τον Προμηθέα στον καναπέ του σαλονιού μας και εξαπολύουν την ερινύα τηλεπαρουσιάστρια στυμφαλίδα να αδράξει το ελάχιστο ανθρώπινο κομμάτι της ύπαρξής μας. Mommy can I go out and KILL tonight?

Ονειρευόμαστε να γίνουμε πολλά πράγματα όταν «μεγαλώσουμε», μα καταλήγουμε να ελπίζουμε και να αγωνιούμε σε μια καλύτερη μετεμψύχωση. Ξεχνάμε τα προσωπικά μηνύματα που έχουμε να μοιραστούμε και μεταδίδουμε προκατασκευασμένες προπαγάνδες άρνησης του εαυτού, μιζέριας και υποταγής. Give me convenience or give me death.

Καιρός, λέω, είναι (κι ας ακουστεί σαν μήνυμα ελπίζω) να σταματήσουμε να ξεχνάμε. Πονάμε γιατί ξεχνάμε και όχι γιατί θυμόμαστε. Όσους χάσαμε, όσους θα βρούμε κι όσοι είμαστε “back from the grave” ας πιστέψουμε επιτέλους πως μπορούμε να τους βομβαρδίσουμε με τόσα πολλά μηνύματα που δε θα μιλάμε πια για επανάσταση αλλά για καθεστώς. Raise your voice! Start with a message…