Επιστρέφουν με την αλληλογραφία...

Κάποιες φορές επιστρέφουν με την αλληλογραφία. Την αλληλογραφία του ασυνείδητου. Επιλεκτικές «δεσποσύνες» που φροντίζουν την νηνεμία της ψυχής μας. Τα συναισθήματά μας. Αυτό σου κάνει, αυτό όχι. Υπερηχητική διαλογή ερεθισμάτων. Για το καλό μας.

Καθόμαστε και μετράμε. Δεν ξέρουμε τι μετράμε, αλλά το μετράμε ακριβώς. Υπόγειες σκέψεις, σκοτεινές. Η αλήθεια πονάει τα μάτια μας. Δακρύζουμε και στο ομιχλώδες τοπίο που ξεδιπλώνεται μπροστά μας προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τις μορφές. Οι παιδικές νεράιδες που μας συντρόφευαν μικρούς έχουν βγει από καιρό στην σύνταξη. Ο σπόρος του ελέγχου έχει γίνει δέντρο μπαομπάμπ μέσα μας πιέζοντας τα ζωτικά μας όργανα σε κάθε κατεύθυνση. Είμαστε έτοιμοι να σκάσουμε. Παραφουσκωμένα τσουβάλια συναισθημάτων, παγιδευμένα στο Αλκατράζ του εαυτού μας. Απόδραση, το όνειρό μας.

Ξυπνάμε. Κοιτάμε φοβισμένοι κάτω από το κρεβάτι μας. Τα όνειρά μας είναι ακόμα εκεί. Προσπαθούμε να ξανακοιμηθούμε. Κλείνουμε τα μάτια. Ίλλιγος. Κάπου στο βάθος του μυαλού μας ξέρουμε. Υπάρχει κίνδυνος να βυθιστούμε. Και θα μας κλέψουν τα όνειρα. Και θα τα μετατρέψουν σε παγίδες. Και θα μας τα στείλουν πίσω, ονειροπαγίδες-αντάρτες ενάντια στους δημιουργούς τους.

Ξυπνάμε. Κοιτάμε φοβισμένοι κάτω από το κρεβάτι μας. Τα όνειρά μας δεν είναι εκεί. Περιμένουμε την επιστροφή τους. Μα η συνείδηση χτυπάει πρώτη.

Κοιμόμαστε…