Η μικρή μας Εδέμ

Ο λέξεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν πολλές φορές την κατάστασή μας. Για αυτές τις φορές λοιπόν ξυπνάμε μέσα μας κάτι διαφορετικό και ανθρώπινο. Ξυπνάμε τον Πήτερ Παν, ξεκλειδώνουμε τα δεσμά του ορθολογισμού και αφήνουμε να μας παρασύρει η θάλασσα της αιώνιας ευημερίας.

Ο θάνατος μας χτυπά την πόρτα απαιτώντας χαράτσι για όσες φορές τον ξεγελάσαμε. Και μας προσφέρει το δώρο της απώλειας για όσους αγαπάμε και νοιαζόμαστε. Κι ένας Θεός puppeteer γελά με τις προσωπικές μας τραγωδίες.

Δε μπορώ να μην θεωρώ τους αγγέλους ότι ζουν ανάμεσά μας. Είναι το καλύτερο που μπορώ να σκεφτώ για πλάσματα που έφυγαν νωρίς…σηκώνοντας ίσως και περνώντας από το καθαρτήριο δικές μας αμαρτίες. Οι παράπλευρες απώλειες ενός κατά τα άλλα τέλειου συστήματος. Και οι μνήμες σβήνουν και μένει μόνο η ανάμνηση, στοιχειώνοντας ενίοτε τα όνειρά μας και δεσμεύοντας μας σε έναν ενύπνιο τρόμο για την υπόλοιπη ζωή μας. Τα καταφέραμε πάλι…

Θα αισθανόμασταν λιγάκι καλύτερα αν μπορούσαμε να αποδώσουμε τέλεια την ψυχική μας κατάσταση κάτι τέτοιες στιγμές. Αλλά η καρδιά μας σκληραίνει, γίνεται άγονο για συναισθηματική καλλιέργεια χώμα. Κι αγωνιούμε να ξαναφτιάξουμε πολύχρωμο το περιβόλι μας, την μικρή μας Εδέμ.

Δε φοβόμαστε τόσο για μας. Ο εφιάλτης μας, η ασφάλεια των αγαπημένων μας. Κι όσο γνωρίζουμε τον θάνατο τόσο δυναμώνει κι λυκοφιλία μας μαζί του μέχρι να έρθει η στιγμή που θα μας προδώσει. Μη θέλοντας αργύρια. Μη θέλοντας δάκρυα. Μη θέλοντας αντάλλαγμα. Και η άρνηση μας πνίγει. Και ασφυκτιούμε συναισθηματικά. Δικαιοσύνη για όλους;

Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση αγγελούδια μας…