Είσαι στον δέκατο τρίτο όροφο ενός τεράστιου ουρανοξύστη. Κάθεσαι δίπλα σε ένα τεράστιο παράθυρο σα σκυλί που περιμένει υπομονετικά το αφεντικό του έξω από το σουπερμάρκετ. Κοιτάς έξω που ρίχνει αδυσώπητη βροχή. Κεραυνοί τεμαχίζουν το οπτικό σου πεδίο στα δύο, στα τέσσερα, στα έξι. Μπροστά σου, στα πόδια σου, σε ένα μικρό κρεβάτι, βρίσκεται ξαπλωμένη, ψυχορραγώντας μια μελαχρινή γυναίκα. Έξω οι ήχοι της βροχής δηλώνουν τον θαυμασμό τους. «Τσιάφ! Μπούουουουαμ! Μπραντραμπούμ!»
Συνεχίζεις να κοιτάς μαγεμένα τον πρωτοφανή κατακλυσμό που εξελίσσεται σα σφαίρα. Υπάρχουν διάσπαρτα σύννεφα στον ουρανό. Πολύ, πολύ κοντά σου. Η βροχή θολώνει τον πίνακα-παράθυρο που ατενίζεις. Η κοπέλα στα πόδια σου είναι χλωμή, αδύνατη, άτονη. Θαρρείς πως θέλει να σου μιλήσει, μα δεν έχει δυνάμεις. Σκύβεις αργά, τοποθετώντας το αυτί σου πιο κοντά στο στόμα της. Αφουγκράζεσαι. «Πλημμυρίζω μυστήριο», σου ψιθυρίζει. Δεν καταλαβαίνεις…
Ξαφνικά, με έναν εκκωφαντικό κρότο, (ίσως η μεγαλύτερη ένδειξη θαυμασμού του καιρού ως τώρα), ένας κεραυνός-αυτοκράτορας φωτίζει ασπρίζοντας τα πάντα γύρω σου. Λευκός θόρυβος με χρωματικές και ηχητικές γωνίες σπάει τα σύννεφα μετατρέποντάς τα σε άπειρα μικρά κρυστάλλινα κομματάκια. Τα βίαια σακατεμένα απομεινάρια των σύννεφων πέφτουν στην γη με τον γνωστό ήχο γυαλικών που σπάνε. Και γίνονται νερό, θάλασσα, ωκεανός. Παρατηρείς παράλυτος τον ωκεανό να ανεβαίνει προς το παράθυρο-πίνακά σου. Ένα πράσινο-διάφανο τσουνάμι που δε σου προκαλεί τρόμο, αλλά πλήρωση.
Το λευκό πρόσωπο της μελαχρινής νύμφης-ικέτιδας στα πόδια σου συσπάται ελαφρώς. Για τελευταία φορά.
Αισθάνεσαι κάποια γραμμάρια ελαφρύτερος. Θα μπορούσες να κάνεις τα πάντα. Επιλέγεις να μην τα κάνεις….
4 σχόλια:
Σκέφτεσαι, πράγματι να μπορούσαμε να δούμε την ψυχή μας να χάνεται;
Κυρίως όμως, αυτή να χάνεται κι εμείς να μην κάνουμε τίποτα για να τη σώσουμε... όπως αντιδρούμε σχεδόν πάντα δηλαδή.
δεν ξερω ειναι κατι πραγματα που δεν παρασυρουν σε κατι που δεν αντεχω να το σκεφτομαι
καλο μηνα
@Συνοδοιπορος
Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν τα "απωθημένα" γράφοντας το κείμενο...χαίρομαι όμως που το αντιστοιχίσατε έτσι αγαπητή μου.
@Skouliki
καλό μήνα και σε σας.
Έχει ένα αισιόδοξο κομμάτι το κείμενο...ή όχι; Κάτι που να αξίζει προσπάθεια.
Βλέπεις, είναι αλήθεια τελικά ότι καθένας λαμβάνει από την τέχνη ό,τι γουστάρει. Εγώ έχω, τη χειραγώγηση πάνω στα θέματα τέχνης, το χειρότερό μου και για να εξασφαλίζω στα σίγουρα την ανεπηρέαστη εντύπωσή μου, ούτε συζητάω με τους προηγούμενους, ούτε διαβάζω ποτέ κριτικές πριν έρθω σε επαφή με έργα καλλιτεχνών κι ας μοιάζω σα να έχω (που μάλλον έχω δηλαδή) μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου και την κρίση μου.
Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, αυτό αποζητούν, γι' αυτό και πολλοί απ' αυτούς λένε ότι όταν ένα έργο φεύγει από τα χέρια τους δεν είναι πια δικό τους. Γι' αυτό και σπάνια δημιουργούν κάτι που ισοδυναμεί με 1+1=2, έτσι ώστε η προσωπική εσωτερική επεξεργασία και τα παράγωγα συναισθήματά της να πλουτίζουν μια έτσι κι αλλιώς πολυεπίπεδη και ποικίλη επικοινωνία.
Χαίρομαι πολύ που χαίρεσαι, που το κείμενό σου (έργο σου) με οδήγησε σε διαφορετικές από σένα διεργασίες :)
Δημοσίευση σχολίου