Η μπαλάντα του αποδιοπομπαίου ψεύτη

Η έβδομη μέρα μου πριν γεννηθώ υπήρξε καθοριστικής σημασίας. Εκείνη την μέρα, την μέρα της δημιουργίας μου, ένοιωθα απόβλητος. Απόβλητος από το αμνιακό υγρό και τον πλακούντα. Έπρεπε να παρουσιαστώ, να αναφερθώ και να επαναπρογραμματιστώ για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Στη σκέψη και μόνο αυτή το παιδί μέσα μου έπεσε… Ναι, όμως θα συνέχιζα, ο νέος και βελτιωμένος άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα (Μπορεί να μην ξέρω να διαβάζω, όμως έχω πολλά παιχνίδια…)

Ο Φρειδερίκος, θυμάμαι, Νίτσε είχε πει ότι έχουμε ανάγκη το ψέμα για να ζούμε και μου άρεσε τόσο πολύ γιατί ήταν ρεαλιστικό, που βυθίστηκα τόσο βαθιά σε σημείο να μη ξεχωρίζω τι είναι πραγματικότητα και τι όχι. Δημιούργησα φαινομενικές ελευθερίες, έκανα ελαστικό τον χρόνο και απέρριψα κάθε ευθύνη που ήθελαν να μου αποδώσουν (ο πατέρας μου, ο μικροαστός διανοούμενος και η μάνα μου υπό την επήρεια των βάλιουμ από ότι θυμάμαι μια ζωή…)

Όλα αυτά τα περί κανόνων και ηθικής, η γνώση, ο έρωτας, και η εργασία δε μου χρειάζονται αφού έχω τόνους από πληρωμένους φίλους να τους προβάλω το μίσος μου και την άρνηση. Και ο μαύρος, βουβός κινηματογράφος συνεχίζεται…

Δε φταίω, δεν έφταιξα ποτέ μου. Οι άλλοι έχουν το πρόβλημα και τις ευθύνες. Δε με προσέχουν όσο θα ήθελα. Γιατί να επενδύσω επάνω τους; Μπλα, μπλα , μπλα μπλα και ξανά τα ίδια. Δε μπορώ να δεσμευτώ, δε ΘΕΛΩ να δεσμευτώ. Οι δεσμεύσεις είναι για τους αδύναμους. Εγώ είμαι ελεύθερος, δεν έχω όρια. Τους άλλους τους χρησιμοποιώ απλά. Αλλάζω συνεχώς. Πως είπατε; Έχω ψυχοκινητική διέγερση; Εσείς έχετε κατατονία, όχι εγώ. Εγώ είμαι ΘΕΟΣ!!!

Η έβδομη μέρα μου πριν γεννηθώ…
Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα τότε…