Αιμορραγώντας αναμνήσεις...

Το μυαλό είναι περίεργο πράμα. Εκεί που νομίζεις ότι το ελέγχεις, να `σου φάντης μπαστούνι ο ασυνείδητος χείμαρρος της συλλογικής σου μνήμης. Οι σκέψεις σου, αυτά τα μπάσταρδα παιδιά, αποτέλεσμα έκφυλων συνουσιών των συναισθημάτων με την αντίληψή σου, ουρλιάζουν ακατάπαυστα μέσα σου. Παλετοδρόμιο ιδεών απογειώνει την φαντασία σου σαν ένα νοητικό ζέπελιν που αναζητά να διακορεύσει τον κοσμικό σου ουρανό…

ΣΤΟΠ! (Αντάτζιο). Το μυαλό είναι περίεργο πράμα. Μικρές κηλίδες αγάπης στα γυμνά σου χέρια δείχνουν ότι αιμορραγείς αναμνήσεις πάλι…Τι είναι αυτό που σε αναγκάζει, αδελφέ, να συνεχίζεις να κερνάς τον εαυτό σου σφηνάκια μαύρης χολής (ή μελαγχολίας να έλεγα;) μέχρι να γίνεις στουπί; Και γιατί καλείς και μένα να ματώσω μαζί σου;

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ! (Βιβάτσε). Το μυαλό είναι περίεργο πράμα. Φτύνει περιέργεια για πράγματα που ίσως το συνθλίβουν. Αποθηκεύει σαν καλός συνεργάτης μας όλα τα πράγματα που θα μας οδηγήσουν στην λήθη. Λογοκρίνει πεποιθήσεις και εξοστρακίζει την ευτυχία μας σε νησί καταστολέων…

ΚΑΘΑΡΣΗ! (Ινφέρνο). Ξύπνησες. Βρίσκεσαι κάτω ιδρωμένος, βαριανασαίνοντας απόρριψη και οίκτο για τον κύριο Ασυνείδητο που κρύβεις μέσα σου. Θα παραμείνεις εκεί, τελείως ήρεμος, ένα ανθρώπινο άγαλμα κερένιας ευλυγισίας. Θα αφουγκραστείς το σκοτάδι και τα χρώματα των ονείρων σου για άλλη μια φορά αναζητώντας το δίχτυ που θα σε βγάλει στην επιφάνεια.
Χτύπημα και σιγή…
Ίσως το πιο περίεργο πράμα…