…και θα μας οδηγήσει στον παράδεισο με ματωμένα χέρια...

Την μέρα που συνειδητοποιήσαμε την ύπαρξη των άλλων σπάσανε τα φτερά μας. Πέσαμε στα Τάρταρα, μαυρόκαρδοι άγγελοι, βλέποντας λίγο μόνο φως να μας χαϊδεύει τις ανοιχτές πληγές. Έκπτωτοι πλέον περιφερόμαστε με την Άτροπο δίπλα μας να μας σφίγγει τον πνίχτη όταν απομακρυνόμαστε. Και περιμέναμε. Περιμέναμε υπομονετικά την Δευτέρα Παρουσία. Γιατί όλα έρχονται σε αυτούς που περιμένουν. Αλλά ποτέ δεν ήρθε.

Έτσι φτιάξαμε τον σοσιαλισμό. Φτιάξαμε εμείς τον δικό μας, προσωπικό Μεσσία για να ανακαταλάβουμε την Βασιλεία των Ουρανών. Γιατί πιστέψαμε ότι ορίζουμε την ζωή μας. Και ελπίσαμε να σωθούμε, να ξαναπετάξουμε…

Όμως τα ωραία μας λευκά ρούχα δεν φτάνουν για να ξαναποκτήσουμε την θεϊκή μας υπόσταση. Και λερώσαμε τα λευκά μας ρούχα, τα μαυρίσαμε. Μεταμορφωθήκαμε σε πειρατές και προσπαθήσαμε να κλέψουμε τουλάχιστον την παλιά μας ιδιότητα. Ούτε αυτό έπιασε όμως και γίναμε απόβλητοι. Και τότε κάναμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα να κάνουμε… Ξαναπεριμέναμε πάλι υπομονετικά έναν καινούριο Μεσσία. Έναν Μεσσία πειρατή σαν εμάς, αμείλικτο και τρομακτικό που δε θα διστάσει να μας οδηγήσει πάλι στον παράδεισο έστω και με ματωμένα χέρια…

Θεωρούμε ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο να μην δεχόμαστε την απόρριψη. Κάτι μας καταναγκάζει να επιζητούμε λύσεις σε όλα τα ερωτήματά μας και να θεωρούμε καταστροφική την μη εύρεσή τους. Οι μνήμες μας από ποιήματα έγιναν μοιρολόγια, τα τραγούδια μας θρήνοι και η επικοινωνία μας νεκρολογία. Κι ακόμη περιμένουμε…

Όσο πιστεύουμε ότι ο «χαμένος παράδεισος» είναι κάτι έξω από μας, θα συνεχίσουμε να περιμένουμε και να κληροδοτούμε στα παιδιά μας τα έκπτωτα «πιστεύω» μας. Και είναι κρίμα να κηλιδώσουμε αυτές τις αγνές ψυχές με αίμα…