Ποιος είμαι;

Ναι, καλά τώρα όλοι έχουμε πρόβλημα. Η μήπως όχι;
Τι ακριβώς συμβαίνει, που πατάμε , που βρισκόμαστε και quo vadis ανθρωπάκο;
Ο άνθρωπος σαν ποίημα τείνει να εκλείψει να υπάρχει και μεταμορφώνεται συνεχώς σε μηχανή. Σε μηχανή συναισθηματικής ανταλλαγής, κάτι σαν ATM ερωτοτροπιών. Οι dream makers προ των πυλών. Οι σειρήνες της συνείδησης μας σαν νέες ερινύες ήρθαν να δηλώσουν το παρόν στον ψηφιακό μας αιώνα. Φοβόμαστε να δούμε μέσα μας. Κι ονομάζουμε τον φόβο αυτό ενσυνείδηση. Και βέβαια ξέρω ποιος είμαι, εσύ θα μου πεις;
Ο εαυτός μου είναι ένας, το ξέρω καλά. Το ξέρω καλά. Το ξέρω καλά; Το ξέρω; Καλά; Λίγο; Ελάχιστα;

ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ;

Αγαπάω να απορρίπτω αυτούς που νοιάζονται για μένα. Ποιος είμαι;
Λατρεύω να καταστρέφω ό,τι για μένα θυσιάζουν, δε σε ξέρω, ποιος είσαι;
Λειτουργώ μηδενιστικά γιατί έτσι δε τρομάζω, ούτε κλαίω τα βράδια.
Είμαι μια σακούλα συναισθημάτων αεροστεγώς κλεισμένη, θα σκάσω…

Είναι καλύτερα η ζέστη παρά το κρύο. Ό,τι δεν εκφράζουμε το χρεωνόμαστε. Η αλήθεια είναι μέσα μας μα δύσκολα την μοιραζόμαστε γιατί δύσκολα την βλέπουμε. Είμαστε πολλοί στον εαυτό μας κι ας μην μας λένε Λεγεώνα.
Πρέπει να κυριαρχήσουμε στον εαυτό μας. Τα άλλα θα ακολουθήσουν. Οι αποφάσεις δικές σας…