Από το 2000 (το έτος των πολλών μηδενικών) κι έπειτα κάτι έχει αλλάξει στις δομές της ζωής μας. Η οικογένεια (θεμέλιο και δυνάστης) της πρώτης μας ανάσας έχει μεταλλαχθεί σε υπερπροστατευτικό πεδίο καταστολής εισερχόμενων συναισθημάτων και κατασκευάζει επιθυμητούς για την κοινωνία ανθρώπους. Another brick on the wall?
Γεννιόμαστε με θάρρος και αποφασιστικότητα να αδράξουμε την ζωή να πιούμε το νέκταρ των ευτυχισμένων εμπειριών που θα βιώσουμε και τελικά; Τελικά υποτασσόμαστε πειθήνια σα σκυλάκια στα πόδια του αφέντη μας να κάνουμε τούμπες ή να παίζουμε τον νεκρό…Ποιανού σκύλος τελικά είμαστε; Γιατί αδέσποτα δεν είμαστε…
Τι περιμένουμε όμως όταν ολόκληρη η εξέλιξή μας χαρακτηρίζεται από φόβο; Φόβος μέσα σε μια χούφτα ανθρώπους (οικογένεια), φόβος στον τρόπο ζωής (κοινωνία και εργασία). Κι επειδή πολλές ψυχολογικές αηδίες ακούγονται για το τι τελικά αισθάνεται ο άνθρωπος, ας ξεκαθαρίσουμε ότι η διάθεσή μας είναι ΠΑΝΤΑ καθαρή αλλά η ΕΡΜΗΝΕΙΑ της διαφέρει…Έχουμε την αλήθεια μέσα μας, μα την κρατάμε για τον εαυτό μας.
Δε φοβόμαστε λοιπόν πια. Ξεκινάμε από μας και μοιράζουμε στους άλλους. Όπως μέσα έτσι κι έξω…
4 σχόλια:
καλημέρα.
άλλη μια καίρια ανάρτηση. θα μείνω περισσότερο στο κομμάτι του φόβου, που αισθάνομαι να με αφορά. το "δεν φοβόμαστε" είναι μια αισιόδοξη οπτική, που δύσκολα κατακτιέται, ειδικά όταν ο φόβος σε μπλοκάρει...
Καλημέρα κι ευχαριστώ για την ενασχόληση.
Η διαδραστικότητα είναι το πρώτο βήμα για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Αισθάνομαι ασφάλεια να περιστοιχίζομαι από τέτοια άτομα. Ας κοιτάξουμε τον φόβο "δίχως φόβο"...
Είστε σίγουρος πως δεν συγχέετε τους φόβους με τις φοβίες;
Είμεθα σίγουροι αγαπητέ κατάσκοπε...
Φόβος-άγχος = δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος
φοβία=συγκεκριμενοποιημένος φόβος
Δημοσίευση σχολίου