Θεέ μου, τι έκανα;

Ω Θεέ μου, τι έκανα;

Δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω την ενήλικη, δόλια ζωή μου…
Και έβαψα με αίμα τα χέρια μου. Σκότωσα το παιδί μέσα μου που μεγάλωσα με τόσο κόπο. Πίστευα πάντα πως θα `ναι δίπλα μου, δε θα με αφήσει να μεγαλώσω, δε θα με αφήσει στο έλεος της τετριμμένης λογικής. Και Θεέ μου τώρα τι έγινα; Ένας νέος Κάιν που σκοτώνοντας τον εαυτό του θεωρεί πως θα περάσει στον «παράδεισο» της ενήλικης ζωής με ματωμένα χέρια. Πρόδωσα τον μοναδικό μου φίλο για να μπω στον κόσμο των «μεγάλων».

Και τι ένοιωσα; Τι ένοιωσα κάνοντας το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα; Ότι αξίζει να θυσιάσω την φαντασία μου και να πάψω να είμαι αληθινός; Να πάψω να είμαι θετικός απέναντι στη ζωή; Ψέματα. Μου είπαν ψέματα. Πως όταν γεννήθηκα με πιάσανε με γάντια, πως στο σχολείο οι αυθεντίες τα ήξεραν όλα, πως πάντα περίμεναν να μεγαλώσω, να ωριμάσω, να σαπίσω…

Και έφτασα. Έφτασα στο σημείο να τους πιστέψω. Αυτούς. Τους Ιούδες των μικρών Χριστών που κρύβουμε μέσα μας. Τους φύλακες της διαφθοράς και της ανασφάλειας. Και έγινα συνεργός. Συνεργός στο μεγαλύτερο έγκλημα της ζωής μου. Στην άρνηση του αληθινού μου προσώπου. Στην μηχανοποίηση της καρδιάς μου.

Υπάρχει κάτι. Υπάρχει ο Φοίνικας που αναγεννιέται από τις στάχτες του. Υπάρχει ελπίδα μέσα μας, μέσα μου…

Θα ξανανεβώ πάνω στο σχοινί. Στο σχοινί το τεντωμένο. Και θα σταματήσω, κύριοι κάθε μέρα εδώ μπροστά σας να πεθαίνω…